Tyranny of Beauty

Czyżby konflikt pokoleń istniał naprawdę. Ta wspólna płyta ojca i syna pokazuje iż nadzwyczaj dobrze dogadują się w sprawach muzycznych. Niektórzy traktowali Jerome’a, jako dokładkę do rodzinnego interesu. Ale „Tyranny Of The Beauty” pokazuje iż to zarazem znakomity muzyk. Zaczyna się niemal transowym „Catwalk”, a dalej jest to czego zwykliśmy oczekiwać od tak renomowanej nazwy. Rockowo- elektroniczne brzmienia, nie tylko pulsujące syntezatory, ale i gitara elektryczna, saksofon. Tak, ten album nie wnosi wiele do obrazu grupy, lecz jest jedną z jaśniejszych pozycji w jej dyskografii. W zaszdzie to powrót do starej szkoły programowania sekwencji rytmicznych, przykładem owego zerkania wstecz do chwalebnych czasów jest wersja „Stratosfear ‘95”. Jednocześnie zespół unika wielominutowych kompozycji, skupiając się na krótszych formach. Po latach flirtów z popowymi wręcz klimatami, notabene od czasów „Optical Race”, ten album to powrót do formy, z perespektywy czasu widać iż spełnił pokładane nadzieje.