La Vie Electronique 11

To już jedenasta część serii La Vie Electronique - a ile jeszcze przed nami? Każda z części skupia się na ściśle określonym okresie twórczości Klausa Schulze. Tym razem mamy przełom lat 1992/93. Jak zwykle w tym przypadku mamy trzy dyski, po brzegi wypełnione muzyką. Pierwszy z nich opatrzony jest wszystko mówiącym tytułem Film Musik. Trwająca ponad 75 minut płyta, zawiera muzykę do dokumentalnego obrazu zatytułowanego Spurensicherung. Baudenkmäler. Ten materiał nie jest jakąś absolutną nowością, miał swoją premierę jako część zestawu Silver Edition. Często Klaus Schulze odwołuje się do muzyki symfonicznej, samplując i przetwarzając głosy śpiewaczek i śpiewaków operowych. W znaczący sposób wykorzystuje też partie orkiestrowe, nadając w ten sposób tej muzyce monumentalny charakter. Czwarta część tej kompozycji zatytułowana Der Optimismus zawiera i polski akcent. Fortepianowa część została zainspirowana Balladą G-minor Op. 23 Fryderyka Chopina. Drugi dysk to 71-minutowa symfonia Narren Des Schicksals. Ten zbiór miał również swoją premierę na Silver Edition. Klaus Schulze opatrzył ją bowiem podtytułem Symphonic Poem in 3 Movements, B flat minor. Ponownie artysta w znaczący sposób wykorzystuje orkiestrowe sample. Na równi sampluje operowe wokale i partie orkiestry symfonicznej, podkręcając ich brzmienia elektroniką. Ostatni trzeci dyski jest najbardziej eklektyczny, zawiera muzykę filmową i tą z mocnymi akcentami klasycznymi. Na pierwszy ogień idzie blisko 40-minutowy utwór Der Schönheit Spur. To wydłużona wersja soundtracku nagranego w 1993r, do filmu o berlińskim Postdamer Platz. Również w podobnym duchu utrzymany jest finałowy, trzeci utwór Return In Happy Plight. To zremiksowana wersja tematu jaki pojawia się w owym obrazie. Druga na dysku kompozycja Ein Schönes Autodafé to kolejny flirt artysty z klasycznymi formami. Tym razem jest to niewykorzystana muzyka baletowa, która powstała z myślą do "schulze'owskiej" opery Totentag. Klaus Schulze nagrał ją w 1993r, kiedy to mocno eksperymentował z samplerami. Po raz kolejny mamy znakomite wyczucie dramaturgii, istne bogactwo brzmień i orkiestrowy patos. To porcja kapitalnej muzyki i w sumie dosyć spora niespodzianka dla tych, którzy nie słyszeli tej muzyki z Silver Edition. Naznaczona piętnem czasów, bo na początku lat '90 moda na samplowanie osiągnęła rozmiary epidemii. Schulze mimo tych flirtów z muzyką klasyczną, nadal pozostał rozpoznawalny. W ten sposób niejako zaadoptował jej potencjał do swojego unikalnego stylu.

R. M.