The Sessions 8 (Poland)

Jak tu pisać o nowej płycie tego legendarnego zespołu, skoro pozostała z niego jedynie nazwa, bo nie ma już nikogo ani z oryginalnego składu, ani z wielu późniejszych mutacji? I gdy muzyka po prawdzie płynie niczym czysta woda, po której nie zostaje w głowie i duszy słuchacza żaden trwały ślad? W zalewie płyt Tangerine Dream w ostatnich latach niewiele było moim zdaniem jakości, tytułów zasługujących choćby na wspomnienie. Zespół już dekady temu utracił na zawsze pozycję pioniera i zniknął w gąszczu konkurentów, naśladowców, epigonów, inspirantów... To naturalna kolej rzeczy, nie można być liderem dowolnie długo, a przecież zjawisko o nazwie Tangerine Dream emanuje falami dźwiękowymi nieprzerwanie od 1967, czyli od 56 lat! Już nawet nie śledzę kto teraz tworzy ten skład, bo to już czysto wirtualny twór. Muzyka na tej płycie? Albumy z serii Sessions są nagrywane na żywo, to ich duży atut, pamiętam że pierwsze części były dość interesujące. Ten album to początkowo swoisty deszczowy, depresyjny ambient, który w drugiej połowie płyty rozwija się w kierunku sekwencyjnych mżących pasaży okraszonych z rzadka solówką oraz rozlanymi gitarami. Niby słychać nastrojowe mgły melotronów, jest sekwencing odlegle kojarzący się z latami Chrisa Franke, ale takie elementy słychać też na dziesiątkach płyt naśladowców TD, często w znacznie lepszym brzmieniu. Mało porywające, a przecież byłem na ich koncercie w Gdańsku w sierpniu 2021 gdzie ten skład zaprezentował najpierw masywny set z wieloma klasykami starego TD, a potem jeszcze sesję na żywo z udziałem Michała Łapaja z Riverside, więc wiem z pierwszej ręki jaką energię potrafią wygenerować. Tutaj tego zabrakło. Werdykt: tylko dla kompletystów.

M.Ż.