Starring Rossi (remastered)

To jeszcze raz inne oblicze Ash Ra Tempel: płyta zaczyna się radośnie, ni to hippisowsko, ni to folkowo, gitara Manuela Gottschinga kojarzy się raczej z pogodnymi, kojąco repetytywnymi trylami przepełniającymi dynamiczniejsze utwory Popol Vuh, a przetworzony, zwielokrotniony głos Rosi otwierający album z miejsca kojarzy się z przewrotnymi, żartobliwymi sesjami Cosmic Jokers. Coś z nastroju A Pillow Of Winds Pink Floyd snuje się przez tajemnicze gitarowe polany ocienione basowymi lasami w drugim utworze, podczas gdy mantra gitarowych akordów na oddalonym planie piątego, najdłuższego utworu, ma coś wspólnego z atmosferą The Battle Of Evermore Led Zeppelin. Najciekawszy jest bodajże finał płyty: przedostatni utwór to wizualizacyjnie sugestywny wieczorny mini-krajobraz o bardzo wdzięcznej aranżacji, natomiast finał albumu to swoistego rodzaju... antycypowanie stylu Dire Straits w Follow Me Home albo Once Upon A Time In The West, czyli swobodne i doprawdy wyborne improwizacje gitarowe śmiało przełamujące skostniały schemat dwunastotaktowca, nanizane na ścieżkę rytmiczną o lekko opóźnionym tempie, przez co pojawia się lekki aromat reggae. Warto dodać jednak, iż wersja czysto instrumentalna tego kawałka byłaby nieco lepsza niż ta prezentowana tutaj; byłoby lepiej też, gdyby to Rosi przejęła linię wokalną, a tak – „rockowe porykiwanie” nieco psuje nastrój poza tym bardzo klimatycznego i dojrzałego utworu. Ciekawa pozycja w dyskografii M. Gottschinga, przede wszystkim dość różniąca się od innych płyt.



Day Dream - to jest to, co mnie tu udeza. Banalna, wrecz dziecinna opowiesc o teczy, cyganskiej krolowej co chciala poznac wszystkie rzeczy dziejace sie w swiecie. Ale ta gitara, jakby od niechcenia, jakby jej nie bylo, ale jest. I to jak jest!Wbija sie w ucho, w umysl. Wyciska łzy. Wszystko okraszone gitara akustyczna... Po prostu miodzio. Też tak uważasz?