Groove Unlimited

Beyond Berlin to trio: Rene de Bakker, Martin Peters i Oscar Van Den Wijngaard. Album Totem mocno osadzony jest w przeszłości. Ów zwrot w tym kierunku jest aż nadto widoczny, bo to nie tylko tytuły kompozycji Marrakesh czy Encore, gdzie widać inspiracje Tangerine Dream. Podejście Beyond Berlin związane jest też z użytym tutaj instrumentarium. Jak sami mówili w jednym z wywiadów "Staramy się powrócić do podstaw, gdy analogowe syntezatory i sekwencery rządziły całą elektroniką". Zatem Beyond Berlin proponują to co dobrze znamy od lat, a więc sekwencyjne pętle, syntetyczny kosmos dźwięków napędzany niespiesznymi rytmicznymi konstrukcjami. Ta muzyka zdaje się nie podporządkowywać panującym trendom. Na przekór wszystkiemu tkwi w przeszłości i może się wydawać że znalazła tam całkiem wygodny azyl dla siebie.

R.M.

Pewne płyty czekają latami na solidne wznowienie, album Mindscapes Patricka Kosmosa jest właśnie jedną z tych "białych plam" w światku muzyki elektronicznej. Oryginalnie ukazał się w 1987r, ale tylko w formie kasety magnetofonowej. Dopiero w 2019r wytwórnia Groove Unlimited dokonała jego wznowienia w formacie CD. Patrick Kosmos muzycznie najbardziej zbliża się do estetyki Klausa Schulze z lat 70-tych. Mindscapes to z wolna rozwijające się sekwencyjno-ambientalne pejzaże, dające wyobrażenia o potędze, pięknie ale i grozie przestrzeni kosmicznej. Co ciekawe Patrick Kosmos poza klasycznymi syntezatorami, wykorzystuje też mellotron będący mechanicznym prototypem cyfrowych samplerów, jak i fortepian. Ten nieco zapomniany i niedostępny przez lata klasyk, nadal niesamowicie brzmi i fascynuje. Kawał wyśmienitej, klasycznej elektroniki która ponownie jest na wyciągnięcie ręki.

R.M.

Wolfram Spyra jest wyznacznikiem jakości w muzyce elektronicznej. Jego albumy to zarazem probierz wszelakich estetyk jakie Spyra adaptuje do swojej muzyki. Od sekwencyjnych pętli poprzez estetykę ambient czy electro bliskie. Jego seria Virtual Vices nagrana z Pete Namlookiem była jedną z najlepszych w historii wytwórni Fax. Album inSPYRAtion to zapis koncertu z Solingen, na którym Wolframa Spyrę wokalnie wspomagała Roksana Vikaluk. W tych czterech długich kompozycjach Spyra przemieszcza się od sekwencyjnych pętli ku ambientalnym przestrzeniom. Jego muzyka na szczęście nie tonie w odmętach nudy. Jest wręcz przeciwnie, już sam fakt występu na żywo wymaga tego aby buzowała ona ciągłymi zmianami. Cudowny głos Roksany Vikaluk wzmaga jej nostalgiczną aurę, zbliżając niejako te brzmienia do filmowej narracji. Bardzo udany album ukazujący Wolframa Spyrę jako elektronicznego wrażliwca i romantyka, który nie wytraca tych atrybutów nawet w obliczu koncertowych wyzwań.

R.M.

Holenderski guru klasycznej elektroniki, organizator wydarzeń kulturalnych, kompozytor, dźwiękowiec, popularyzator el-muzyki, Ron Boots i jego nowy album z października 2018 roku. Cztery długie kompozycje w klimacie klasycznej szkoły berlińskiej, która w dyskografii autora pełni wiodącą rolę. Mnóstwo sekwencji, melodyjnych partii mellotronu, a także skromna, ale zupełnie wystarczająca w aranżu warstwa rytmiczna, to główne atuty płyty. Można tego słuchać godzinami, choć to propozycja raczej dla zatwardziałych fanów gatunku. Szukający innych rozwiązań i koncepcji harmonicznych, powinny skupić się na innych płytach z dorobku jowialnego Holendra.

P.R.

Nakładem należącego do Rona Bootsa holenderskiego labelu Groove Unlimited, w 2018 roku ukazała się nowa propozycja od znanego i cenionego kompozytora średniego pokolenia. Wolfram Spyra, bo o nim mowa, powraca z albumem Dunst, co z niemieckiego można tłumaczyć jak "mgła". Trudno odnaleźć ów mglisty klimat w proponowanych kompozycjach, które są dynamiczne, pełne zmian tempa i rytmu, ale być może myśli kompozytora krążyły wokół zastosowanych środków wyrazu. Wśród nich dominuje pogłos, nadający utworom przestrzeni, delay potęgujący to wrażenie. Momenty uspokojenia są wybitnie kontemplacyjne i być może to one bezpośrednio odnoszą się do tytułu płyty.

P.R.

Płyta The Substitutes mogłaby nie powstać, wszystko bowiem do końca było owiane widmem niepewności. Na trzy godziny przed planowanym występem całe trio nie miało swojego sprzętu, który po prostu nie dotarł. Dopiero na godzinę przed grającym po nich Ulrichem Schnaussem, w końcu się doczekali. The Substitutes to blisko godzinny set, skrzący się mnogością nastrojów. Od dyskretnych plam ala Vangelis, po sekwencyjną szkołę bliską Tangerine Dream. Do tego żywe, skrzące dynamiką perkusyjne partie Haralda Van Der Heijdena. Przez to owe improwizacje zyskały iście rockowy wykop. Kute na gorąco, dyktowane potrzebą chwili i twórczym fermentem. Finałowy utwór Flux w którym akustyczne bębny i sekwencyjne pętle, dobitnie schładzają całą temperaturę owego setu. Dzięki temu po chwili można na nowo odpalić ten krążek i dać się porwać w ów dźwiękowy kosmos.

R.M.

Kraj znad Bosforu nieczęsto kojarzony jest z muzyką elektroniczną. Obraz ten zmienia Can Atilla, potomek tureckich derwiszów, którego domeną stały się syntezatory i sekwencery. Upodobał sobie klasyczną szkołe berlińską, której wiernie trzyma sie od wielu lat. Płyta Berlin High School Legacy już swoim tytułem odkrywa źródło nieustającej inspiracji, a jej zawartość potwierdza to ostatecznie. Tytuły kompozycji wskazują ta zainteresowanie kompozytora ciałami niebieskimi, co w przypadku muzyki elektronicznej jest zjawiskiem częstym. Solidne sekwencje, mocno zrytmizowane aranżacje, melodyka i warstwa brzmieniowa do złudzenia przypominają propozycje Tangerine Dream z okresu genialnych albumów koncertowych Logos i Poland. Dla fanów gatunku i żółtodziobów, którzy stawiają pierwsze kroki w tej krainie.

P.R.