World gone Mad

Powolny nastrojowy berliński ambient - to jednym zdaniem określenie tej płyty. Sekwencje skrzą się lekko niczym plamy słońca na powierzchni jeziora, jakże daleko im do potężnych sękatych ostinat usztywniających kompozycje prekursorów stylu z lat 70tych w rodzaju Tangerine Dream czy Klausa Schulze. Plany dźwiękowe suną niespiesznie, pozostając stale w mollowych rejestrach. Muzyka jest na tyle spokojna że tytuł albumu należy zdecydowanie traktować jako refleksję nad kondycją naszego świata niż opis zawartości tej płyty. To dźwięki tła, nie angażujące niemal wcale słuchacza, ale wprowadzające w zrelaksowany nastrój, z odrobiną melancholii. Poza tym niewiele więcej da się powiedzieć, to po prostu album po którym nie zostaje żadne wyraźniejsze wspomnienie.

M.Ż.