Harmonic Steps

Kolejny udany – i tym razem aż dwupłytowy – solowy album Detlefa Kellera przynosi naturalnie odpowiednią porcję dynamicznej elektroniki sekwencyjnej w dobrym, berlińskim stylu. Keller jak zwykle nie patyczkuje się co do nadawania swoim kompozycjom wymyślnych tytułów (mamy tutaj po prostu Electronic Steps 1-6 oraz Piano Steps 1-9 plus Last Step...), za to, jak zwykle, okazuje się być wyjątkowo utalentowanym kompozytorem, aranżerem i wykonawcą zadumanych, mieniących się różnymi barwami sekwencyjnych poematów. Pierwsza płyta na pewno zadowoli najwybredniejszych słuchaczy; sporo tutaj subtelnych i dopieszczonych przy użyciu własnych, rozpoznawalnych środków stylistycznych aluzji do muzyki Klausa Schulze (jakżeby inaczej...): w pierwszym i trzecim utworze pojawiają się miaukliwe, sprężyście modulowane, metaliczne sekwencery przywodzące na myśl schulzeańskie mżenia na płytach Trancefer i Audentity, z kolei utwór czwarty został dyskretnie i niebanalnie podorientalizowany na podobieństwo Five to Four z lp. Dreams - mamy tutaj również eteryczną, pastelową zwiewność przy jednocześnie mocno zachmurzonym firmamencie, który zawisł nad planszą z pachnącymi świeżym drewnem klockami Kyodai. Z kolei utwory drugi i (szczególnie) piąty mogą polskim znawcom el-muzyki skojarzyć się z odprężoną, pogodniejszą twórczością Marka Bilińskiego (ten ostatni wykazuje tez spore pokrewieństwo ze swymi starszymi siostrami w dyskografii Kellera: z utworami z albumu The Story of the Clouds). Finał krążka to nieco nowocześniejsze i przy tym żywsze rytmy oraz powrót chmurnych sekwencerów. Na drugiej płycie, jak można domyślać się już po tytułach epizodów, głównym aktorem jest fortepian; nie jest to jednak bynajmniej jedyny instrument, już trzeci utwór zaaranżowany jest podobnie bogato (włącznie z motorycznym rytmem), jak kompozycje z pierwszego krążka. Zasadnicza różnica polega raczej na tym, że o ile pierwsza płyta przynosiła bardziej refleksyjne i bliższe Berlinowi oblicze Kellera, o tyle krążek drugi oznacza dominację new age i elpopu. Bardziej stonowane, czysto fortepianowe motywy brzmią tutaj podobnie, jak muzyka filmowa Yanniego z krążka I Love You Perfect, a te rozpisane na większą ilość instrumentów utrzymane są w konwencji, która jest domeną wielu artystów nagrywających dla wytwórni Hearts Of Space (a nie brakuje tu też bynajmniej akcentów, które mogłyby wyjść spod pióra muzyków Tangerine Dream gdzieś w połowie lat dziewięćdziesiątych: vide Piano Step 6). Urozmaicony, wielonastrojowy zestaw dobry zarówno na zimowe poranki, jak i na letnie popołudnia.