Time Travel

Wykonawca - przyznam - kompletnie mi dotąd nieznany, zatem tym bardziej przyłożyłem się do słuchania. Od początku jest melodyjnie, treściwie, konkretnie. Michel van Osenbruggen który ukrywa się za pseudonimem Synth.Nl, nie nudzi, nie popada w samozachwyt, tylko umiejętnie prowadzi słuchacza przez swoją krainę dźwięków. Przykłady? Już drugi utwór niesie w sobie swoistą ciepłą analogowość, miękki nastrój jak w latach 70tych w nagraniach Cluster czy wczesnego Kraftwerk. Z kolei utwór nr 6 jest energiczny, z olśniewającymi solówkami, niczym dokonania nieodżałowanego Marka Shreeve. Kawałek nr 8 zaczyna się samplowanymi dźwiękami piłek pingpongowych - na co zresztą wskazuje tytuł - które potem tworzą szkielet tego doskonale rytmicznego utworu o frapującej melodii. Finalny tytułowy Time Travel ma fajny, "demoscenowy" klimat. W skrócie, album typowy dla szkoły holenderskiej, pełen krótkich zwartych utworów, uporządkowanych strukturalnie, bez eksperymentów, to trochę taka "muzyka do samochodu". Dobrze się słucha tej płyty. Jako minusik mogę wskazać że artysta niekiedy niestety popada w klimaty 'smutnego el', czyli jak zwykłem mawiać 'rozmyślania Reksia o jesieni', gdzie ściele się melancholia ale nie tak wyrafinowana jak u Klausa Schulze, tylko w stylu polskiej sceny elektronicznej lat 90-tych, kiedy nad depresyjnymi akordami suną równie smutne rozlewne sola wiodącego klawisza - mowa zwłaszcza o utworach 4, 5. Nigdy nie przemawiało to do mnie i tutaj jest tak samo. Ale - kwestia gustu słuchacza.

M.Ż.