On the Edge of Nowhere

Jak autor podkreśla w komentarzu do płyty, nie jest to, w przeciwieństwie do wielu poprzednich, album koncepcyjny - muzyka ma być tym razem raczej impresją miejsca pełnego mgieł, ciszy i natury, które Gert Emmens odwiedza często podczas rekreacyjnych wycieczek. Możemy zatem pozwolić odpocząć umysłowi, odłożyć na bok analizę, dać się za to ponieść niezobowiązującym elektronicznym wrażeniom i skojarzeniom. Bo i w taki właśnie, niezobowiązujący sposób płytę On The Edge Of Nowhere wypełniają żwawe sekwencje, co jakiś czas przerywane tylko momentami teksturalnego wytchnienia. Przypomina to nieco niedawny Raum wydany przez Tangerine Dream i podczas gdy holenderski twórca nie osiąga tak żywiołowego kunsztu nieskrępowanej ekspresji, potrafi nadrabiać właściwym sobie bogactwem intensywnie melodyjnej rytmiki. Efekt oczywiście brzmi ekstremalnie podobnie do pozostałych albumów Emmensa, ale dająca się wyczuć porcja swobody nadaje muzyce oddechu, a słuchaczowi uprzyjemnia półświadome płynięcie na grzbiecie kolejnych fal smakowicie harmonijnego ostinato. Nawet chwilami zastanawiające próby urozmaicenia - lub zaburzenia - tego nurtu poprzez nieco zbyt ambitne partie solowe, czy też uderzające akustycznością wstawki perkusyjne, ostatecznie nie odrywają zbyt mocno od błogiego, nieco tajemniczego, ale cały czas na luzie, elektronicznego pędu. Album równie dobry do relaksu jak i podróży, koniecznie przy udziale oglądania przez okno umykających krajobrazów. Myślę, że to dobry kierunek dla autora płyty, poprzez pewne uproszczenia oferujący nam kwintensencję tego co w jego twórczym stylu najlepsze.

M.D.