Zones, Drones, Atmospheres

Steve Roach wypracował sobie w ciągu czterdziestu lat komercyjnej kariery status swoistego filaru gatunku ambient i pochodnej, mistyczno-kosmicznej elektroniki. Z krytycznego punktu widzenia zarzucić mu można, szczególnie w ostatnich latach, swoistą powtarzalność brzmieniowo-kompozycyjną. Prawdą jest jednak, iż ciężko jego muzykę zastąpić czymkolwiek podobnym - nawet traktując czysto użytkowo - ciężko również zarzucić cokolwiek innego niż perfekcję realizacyjną, pozwalającą beztrosko odpływać w towarzystwie kolejnych, przestrzennych pejzaży. Na albumie Zones, Drones & Atmospheres, będącym swoistym remiksem wydanego rok wcześniej Ellipsis, otrzymujemy kolekcję bardzo subtelnych, atmosferycznych impresji, których bogactwo teksturalne docenia się więcej jeszcze przy użyciu dobrych słuchawek. Nie ma tu przewagi mrocznych albo świetlistych tonacji, kompozycje nieśpiesznie płyną pomiędzy tymi biegunami. Znalazło się miejsce dla zupełnie minimalistycznych melodycznie, dronowych zabiegów (najkrótsze w zestawieniu Immerse Indigo przywodzi w równej mierze skojarzenia z projektem Celer jak i serią Immersion). Dla kontrastu, dla rozładowania nieruchomości tej muzycznej tkanki, pojawia się nawet nienachalnie pobrzękująca pulsacja, przypominająca o wielokrotnych eksploracjach artysty w stronę szkoły berlińskiej. Całość wieńczy dość melancholijna, zanikająca melodia, pozostawiająca słuchacza w stanie wyciszonego oderwania od hałaśliwej codzienności, w oczekiwaniu na kolejną porcję ambientowych odrealnień.

M.D.