The Eye Of The Chameleon

Reedycja debiutanckiej płyty Schönwäldera z 1989, pierwotnie wydanej w Musique Intemporelle, potem w Manikin i Syngate. Jak wszystkie wczesne jego albumy, nagrania są tu bardzo podobne: na tle prostej i niezmiennej sekwencji meandrują dość losowe solówki, a w tle mamy typowo Klausowe malowanie melancholijnymi wokalizami. Konsekwentnie dominuje nastrój: deszcz, jesień, mżawka, opuszczone budynki itd. Tempa są dostojne, nie ma mowy o sekwencerowym szaleństwie, to mocno informatyczna, odhumanizowana muzyka, w gruncie rzeczy nie dziwi że Mario wybrał nazwę Manekin na swój label. Może 30+ lat temu robiło to wrażenie, teraz jednak wśród post-berlińskiego urodzaju ta płyta niczym się nie wyróżnia, a wręcz dość brzydko się zestarzała. Z fanatycznych epigonów Klausa Schulze jednak bardziej podoba mi się Bernd Kistenmacher. Na plusy na pewno konsekwencja w budowaniu nastroju, jest ten album mocno hipnotyczny. Ale mimo chwytliwego tytułu wygląda na to że ten kameleon nie strzela oczami w różne muzyczne kierunki, tylko uporczywie niczym kobra wpatruje się w muzykę Klausa Schulze. Werdykt: wartość głównie kolekcjonerska. Muzycznie jednak jest dużo lepiej kiedy Mario jest uzupełniany przez swoich rozlicznych kolaborantów: Fanger, Rothe, Keller, Broekhuis, Kagermann, Ulbrich itd. Sam średnio wypada, to po prostu za mało masła jak na rozmiar kromki chleba.

M.Ż.