Xenologyk

Michel Huygen tworzy pod szyldem Neuronium już blisko 50 lat, licząc od powstania tego niegdyś zespołu w Barcelonie w 1976, a od 1984 stanowiąc już solowe pole eksperymentów. Chociaż miejmy świadomość, że w wieku 70 lat raczej eksperymentów już się nie przeprowadza, i tak faktycznie jest tutaj: już otwierający utwór niesie po chwili znane ciepłe słoneczne melodie, pachnące tak odległymi w czasie realizacjami Michela jak Numerica czy Intimo (obie z 1989). Kolejny utwór Niebla Mental to ukłon w stronę mellotronowo-fletowej onirii Tangerine Dream 1974-1977, w gruncie rzeczy stanowi on przedłużenie wspaniałego zakończenia suity Rubycon. Najdłuższa na płycie suita Bionic Engrams przynosi spokój i nokturnalne zamyślenia, i sprzyja umysłowym wędrówkom. W ogóle cała płyta jest mocno wizyjna, synestezyjna, skłania do odwiedzania myślą odległych układów i miejsc, a to już dobrze. Uczciwie, to jest tak: melodie tego gościa nie są jakieś porywające, czy łatwe do zanucenia, ale jednak na tyle charakterystyczne że to niepodrabialny Huygen. W warstwie rytmicznej też bez szału, nie ma tu żadnych synkopowanych ekwilibrystyk czy złożonych sekwencji, ale jednak - powtórzę zwrot - płynie ta muzyka swoim tempem i naprawdę sprawnie masuje umysł słuchacza. A przyznam, że o ile moje pierwsze zetknięcie z jego muzyką jakieś 30 lat temu to było 'rety, kolejny new-age'owy nudziarz', to z upływem lat cieszyły mnie jego nowe wydawnictwa, aby w końcu osiągnąć fazę 'każda nowa płyta to jak wizyta starego przyjaciela'. Więc - nieobiektywnie, oczywiście - polecam.

P.S. Zwracam uwagę na ciekawą okładkę płyty - kobiecy android o melancholijnej twarzy obsypanej kwiatami stanowi celną wizualną metaforę muzyki Michela, która łączy technologię z emocjami.

M.Ż.