Signature

Nowa płyta Neuronium, projektu aktywnego na scenie el-muzyki od 46 lat. Tylko przez pierwsze kilka lat działali jako grupa, od 1983 jest to w praktyce solowa twórczość Michela Huygena. I oczywiście, są tu nastroje znane z tak wielu jego poprzednich płyt, jest ta leciutka kosmiczna melancholia, jest słoneczność, ale też ważne aby podkreślić że Michel udanie unowocześnia tu swój styl, mając 69 lat! Najlepszym przykładem jest znakomity Audiophetamine, gdzie naprawdę w zachwycie sprawdzałem czy przypadkiem nie włączył mi się inny album! Stylistycznie jest to właściwie niespieszne klubowe electro w stylu Moderat czy Atom Heart, gdzie fajnie synkopowany rytm nawija na siebie sekwencje zbliżone brzmieniem do TB303, ale też nie jest to typowy acid, tylko z polotem zaaranżowana i świetnie zrytmizowana elmuzyka. Pojawia się i jeden z najlepszych tematów skomponowanych przez Huygena czyli Mystykatea, o melodii tak pięknie klasycyzującej i niosącej poczucie ponadczasowości jak pamiętne Elsewhere Vangelisa z albumu Direct. Uroczą miniaturą jest choćby Momenta Mirabila, gdzie Michel maluje swoje charakterystyczne pejzaże pełne ciepłego słońca i ewokuje u słuchacza wyraźne poczucie bycia na słonecznym bulwarze samymi muśnięciami klawiatur, bez tanich sztuczek typu sample fal czy mew! Synestezyjność tego krótkiego utworu jest niesamowita. Po drodze są typowe dla tego artysty utwory, może nie zapadające w pamięć, ale pasujące nastrojem do całości, obficie podlewane wokalnymi samplami, w gruncie rzeczy w stylu koncertu w Gorlicach w 2013, uwiecznionym na albumie Nocny Lot. Jedyna awaria na tej bardzo dobrej skądinąd płycie to piosenka Orion (Anthem), gdzie niestety wajcha rzewy została pociągnięta zbyt mocno: mamy tu wyśpiewany egzaltowanym męskim głosem, na skraju płaczu, tekst po angielsku zawierający niestety same ckliwe bzdety, do podniosłej elegijnie melodii której jednak daleko do dobrej. Nie przekonuje to w ogóle nawet gdyby znalazło się na typowo popowym albumie, a na płycie el już kompletnie razi. Taki 'bąk' od Michela w wieku blisko 70 lat? Oj... Na koniec mamy utwór symfoniczny Imaginary Movement No 5, znany już z płyty Neo (2020) nagranej jako Michel Huygen z udziałem Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej. Cóż, skłonność do nagrywania swych kompozycji z udziałem orkiestry jest po osiągnięciu pewnego wieku typowym objawem wielu muzyków i zespołów, niezależnie od umiejętności kompozytorskich niestety, i nieuchronnie jedni wychodzą na tym lepiej inni gorzej. Tutaj w mojej ocenie jest po prostu poprawnie, ale też wiem że jako recenzent mogę być 'pozytywnie skażony' notorycznym słuchaniem orkiestrowych wykonań kompozytorów klasycznych, stąd moje wysokie oczekiwania. Podsumowując: bardzo dobra płyta, coś jak Best Of Neuronium ale z dużą dozą świeżości.

Najciekawsze utwory po pierwszym odsłuchu: Jump To Infinity, Audiophetamine, Mystykatea, Momenta Mirabila, Imaginary Movement No 5

M.Ż.