recording period 2000-2004

David Wright to istny tytan pracy. Nie dość że prowadzi wytwórnie, jest współzałożycielem znakomitej formacji Code Indigo. To jeszcze w tym wszystkim starcza mu czasu na tworzenie własnej muzyki. Płyta Continuum to porcja wybitnie relaksującej i przestrzennej elektroniki. Dominuje ambientowy klimat, ale Wright nie zapomina też o sekwencyjnych przebiegach. Gdy słuchałem sobie Continuum, ta muzyka skojarzyła mi się z kapitalnym, ambientowym albumem The Irresistible Force Global Chillage. To muzyka wprost stworzona do kosmicznych lewitacji. Można się poczuć niczym kosmonauta opuszczający pokład promu i unoszący się w stanie nieważkości na orbicie. Ale Wright nie zapomina też o sekwencyjnym rodowodzie, śmiało przemyca patenty stosowane w latach '70 i '80. W ten sposób łączy obie stylistyki. Jednak to atmosferyczny ambient jest tu dominujący, album znakomity do odpalania w klubowych chilloutach. Po takiej muzyce nie jeden wycieńczony tancerz zaliczy lot w kosmos, a przy tym odpręży się.

Universally regarded as the finest David Wright album, (album of the year 2002 in numerous outlets and radio shows) Walking with Ghosts is a sensational mix of memorable themes, atmosphere, great rhythms and haunting, emotive moments.

John Serrie na Lumia Nights zachłystuje się kosmiczną przestrzenią i stara się owe doświadczenie przełożyć na dźwięki. Jednak nie ma tu nic z chłodu chill-outów i kosmische music. Mimo ogromnej przestrzeni muzyka buzuje emocjami i zgoła romantycznym charakterem. Elektronika i dźwięki fletu Gary'ego Stroutsosa, sprawiają iż to kosmos widziany przez pryzmat uczuć, zachwytu jego pięknem i nieskończonością. John Serrie, iczym malarza, buduje ów obraz w oparciu o własne emocje, a te z kolei stara się przeszczepić potencjalnemu odbiorcy tej płyty. Od pierwszego Lumia Nights po ostatni From Here To Eternity, artysta kreuje organiczną przestrzeń pozbawioną chłodu cyfrowej automatyki. Ciekawa to wizja, jednocześnie inna, bo komu dzisiaj chce się pisać "space-poematy"?

Część tych kompozycji znana była z wcześniejszych części Music For Films. Tytuł dobry, mimo iż co poniektóre trwają ponad minutę, są tak jak tematy filmowe. Co urzeka w tym zestawie to ulotne piękno tej muzyki. Wygaszone, leniwe, delikatne pajęczyny będące owszem i filmem, ale dla uszu. Odbiorca sam wyświetla te obrazy w swojej głowie, nieustannie odtwarzając "wyimaginowane filmy". Brian Eno zrezygnował z długich statycznych przestrzeni, postawił na zwartą formę. Udało mu się przy tym uniknąć dłużyzn i nudnej monotonii. A tak te 21 miniatur, to swoiste arcydzieła sztuki użytkowej. Nadal wzruszają, inspirują i absorbują zwłaszcza wyobraźnię. Trudno nie ulec ich czarowi, ta muzyka cały czas skrzy się emocjami.

Axel Stupplich podjął się trudnego zadania. Nagrywając album First Light pokazał iż sam też potrafi zaskoczyć. First Light to najlepsze co ostatnio słyszałem w kręgu elektroniki sekwencyjnej. Axxess w swoich poszukiwaniach lokuje się najbliżej muzyki Klausa Schulze. Jego melodie i brzmienie nawiązuje do złotych lat niemieckiej elektroniki. Kapitalnie buduje sekwencyjne przestrzenie, nie unikając solówek na syntezatorach. Jednak Stupplich nie stosuje jedynie sprawdzonych patentów, najlepszy przykład i zarazem zaskoczenie to finałowa kompozycja Infinity. Zaczyna się spokojnymi, elektronicznymi dźwiękami, jednak gdy wchodzi miarowy bit, przeradza się w kapitalny trans. Sekwencerowe podkłady, tworzą elektroniczny wir. To bardzo udane zwieńczenie tego znakomitego albumu, jednocześnie mały znak zapytania. Czy jest to bowiem jednorazowy wybryk, czy też Axel podąży dalej w tym kierunku? Na odpowiedź przyjdzie poczekać, ale na pewno warto uzbroić się w cierpliwość.

Bardzo "zadumana", melancholijna płyta w dyskografii Tangerine Dream. Została już zapowiedziana, kiedy na wydanym powtórnie kompakcie Quinoa (w firmie TDI) umieszczono utwór Lhasa. Ten utwór jest drugą częścią utworu The Blue Pearl, zamieszczonego właśnie na krążku The seven letterrs from Tibet. Mało tam perkusji, dużo czystej elektroniki. Muzyka toczy się z wolna, maluje nam kolorowe obrazy Tybetu: Czerwona Krew, Złote Serce, Zielona Kraina, Chmury w Kolorze Indygo ... Czas: 50 min. Edgar i Jerome Froese.

Trzon grupy na płycie Purgatorio stanowili Edgar i Jerome Froese, poza nimi kolejną główną osobą była Iris Camaa. Ta część trylogii opartej na tekście "Boskiej Komedii" Dantego, ma najwięcej partii wokalnych. A i wokalistek które się tu udzielają, jest pokaźne grono. Jest zatem wspomniana Iris Camaa (alt, sopran), Jayney Klimek (alt), Barbara Kinderman (sopran), Tatjana Koucher (alt), Saskia Klumpp (alt), Bianca Acquaye (alt, recytacje). Na to monumentalne, ponad 2-godzinne dzieło złożyła się sama niezwykła faktura kompozycji, które wymieszane razem tworzą istny, postmodernistyczny tygiel. Poza niemal operowymi wokalami, przeplatają się zgoła popowe piosenki jak i charakterystyczne dla grupy, sekwencyjne tekstury. Tworzy to niezwykle frapującą całość, gdzie w naturalny sposób przenikają między sobą ambient, sekwencyjna elektronika i muzyka ilustracyjna. Kobiece głosy, tak odmienne tutaj, przenoszą muzykę Tangerine Dream na inny poziom. Nadają jej ton nadzmysłowej opowieści, której akcja rozgrywa się w zaświatach. O charakterze tego dzieła niech świadczy fakt, iż kilkukrotnie doczekało się prezentacji scenicznej na deskach londyńskiego Royal Albert Hall. Niezła próbka elektronicznej opery, bez ujmy dla tego stylu.

R. M.

Ten album nie miał dobrej prasy kiedy się ukazał i przez wielu uważany jest za jedną z najsłabszych pozycji w dyskografii Kitaro. Fakt faktem iż pod kątem brzmieniowym, nie prezentuje niczego nowego czego byśmy po Japończyku nie znali. Z powyższego zestawu może jedynie kompozycja Wonderland ma w sobie ten eksperymentalny charakter. Utwory jakie wypełniają dwa dyski składające się na całość An Ancient Journey, inspirowane są wymarłymi cywilizacjami świata antycznego. Kultura Inków, Sumerów, Egiptu i Dalekiego Wschodu mentalnie przenika przez te kompozycje. Jednak w warstwie brzmieniowej w stosunku do swoich wcześniejszych płyt, Kitaro nie proponuje niczego nowego. Zręcznie łączy elektronikę z brzmieniami etno, tworząc aurę mistycyzmu i tajemniczości. Fan Kitaro znajdzie tu wszystko czego zwykł oczekiwać od swego idola. I to raczej album adresowany do swojego grona fanów. Inni znajdą za to materiał do niewybrednej krytyki, że mistrz powtarza się i nie proponuje niczego nowego. Ale może właśnie w tym tkwi urok jego muzyki. Po prostu kroczy po dawno wydeptanych ścieżkach robiąc swoje. Stylistyczne wolty nie rzadko kończyły się totalną klęską, a tak dostaliśmy płytę co prawda przewidywalną ale i na swój sposób piękną. Rzecz dla fanów, a reszta nie musi słuchać.