Trance Dance

Muzyka proponowana przez Nika Tyndalla na niniejszej płycie to nie "trance" w nowoczesnym znaczeniu, lecz egzotyczne, hipnotyczne rytuały przepojone w równej mierze brzmieniem dalekowschodnich instrumentów perkusyjnych oraz długo wygasającymi ambientalnymi strukturami akordowymi. Aż dziw, że przy tak wyeksploatowanym temacie jak ethno-chillout można natrafić na płytę brzmiącą tak świeżo i autentycznie. Można powiedzieć, iż to delikatniejsza, bardziej eteryczna wersja wizji, którą mieli też Steve Roach i Elmar Schulte podczas tworzenia płyty Ritual Ground. Na szczególną uwagę zasługuje dynamiczny utwór tytułowy, notabene jeden z nielicznych - wbrew tytułowi całego zbioru - naprawdę żywszych momentów. Dominujący na albumie nastrój to medytacyjne wyciszenie i stonowanie, dalekie jednak od monotonii bądź aranżacyjnej ascetyczności. Wyjątkowo dużą siłą wyrazu - przy całej brzmieniowej łagodności - odznacza się finał albumu; Ebon Space ma nawet coś z ducha... cody Alpha Centauri Tangerine Dream (1971), mimo zupełnie innego kontekstu, użytych instrumentów oraz całej wymowy. Głębię, niewyjaśnioność oraz potęgę kosmosu udało się tutaj odmalować w dokładnie tak samo przejmujący sposób...