Futur N

Thomas Meier ma na koncie spory katalog albumów wydanych w wytwórni Syngate, a razem z jego przyjacielem Marcelem Margis, który jest drugą połową duetu MS 2020, stanowi źródło dojrzałej, dobrze ukształtowanej wrażliwości muzycznej. Nie inaczej na opisywanej płycie, jawiącej się jako ciąg improwizacji, a nie przemyślany koncepcyjnie album, a jednak wciągającej skutecznie w swą muzyczną tkankę poprzez chociażby, wyraźnie wyczuwalną, pieczołowitość i wrażliwość ekspresji. Futur N jest dość uproszczony kompozycyjnie, zahaczając chwilami nawet o minimalizm, ale, jak nie raz wspominałem, w przypadku szkoły berlińskiej potrafi to okazać się zaletą, skupiającą uwagę słuchacza na kwintesencji gatunku, czyli niemal hipnotycznej, dziwnie satysfakcjonującej, ewoluującej z wolna sekwencyjności. Tutaj mamy jeszcze wyraźne wpływy ambientu, rozumianego jako przesunięcie punktu skupienia z klasycznego rytmu i melodii w nieco abstrakcyjniejszym kierunku - i tak chociażby opisywany album, mimo wypełnienia sporą ilością interesujących melodii, splata je silnie ze sobą, z fragmentarycznymi chwilami ostinato oraz wszechobecnym rytmem, dając w efekcie muzykę operującą przede wszystkim teksturami i pulsacjami. Przynosi to skojarzenia z niezbyt szeroko znaną płytą The MS-Series z katalogu Fax (co jest nawet dość zrozumiałym, zważywszy użyte instrumentarium), a niektóre pochody melodyczne przypominają dokonania samego Namlooka z wczesnych lat jego twórczości. Im dalej jednak, tym więcej traci Futur N z atmosferycznych pulsacji na rzecz tradycyjniejszych form kompozycyjnych. Z tego też powodu moim ulubionym utworem jest pierwszy na liście, natomiast polecam zapoznać się z całością tej solidnej porcji dźwiękowego eskapizmu.

M.D.