Bas Broekhuis / Detlef Keller / Mario Schonwalder

Bas Broekhuis, Detlef Keller, Mario Schönwälder to prekursorzy tzw. nowej szkoły berlińskiej. Do nagrania płyty zaprosili również dwójkę przyjaciół - Raughi'ego Eberta i Thomasa Kagermanna. Album jest zapisem wybranych utworów z serii koncertów w Dorfkirche Repelen w Niemczech, które miały miejsce w roku 2011 i 2016. Obok obok klasycznych sekwencyjnych pejzaży pojawia się tu gitara elektryczna i skrzypce. Piękny, poetycki album, do czego od dawna przyzwyczaili nas ci zasłużeni artyści.

P.R.

Duet Keller & Schönwälder kiedyś najpierw zauroczył, a później wręcz zanudził słuchaczy swymi dźwiękowymi pętlami i bitami. Wraz z Basem Broekhuisem w 2007 roku albumem Orange zainicjowali nowy muzyczny cykl – kolorów. Kolejno ukazały się płyty zatytułowane Blue, Red i Green, a po 10 latach od rozpoczęcia projektu wydali album Yellow.
Otwierający płytę utwór Yellow Stone kipi energią i pomysłami niczym gejzery z tytułowego parku narodowego. Dla odmiany, kolejny utwór Yellow Sun jest spokojny jak Słońce w okresie minimum swej aktywności. Następny (Yellow Train) rozwija się niczym sławetne bolero, a może raczej rozpędza jak lokomotywa w wierszu Juliana Tuwima. Nie osiąga jednak szybkosci pendolino. Większe tempa i górnolotne solówki pozostawili muzycy na czwartą część (Yellow Cab). Ostatni utwór Yellow And Purple sygnalizuje kolejny kolor cyklu.
Całkiem przyjemne to ich kolorowe "nudzenie"!

J.D.

Bas Broekhuis, Detlef Keller i Mario Schönwalder już zdążyli wpisać się na stałe w pejzaż muzyki elektronicznej. Album Red Live USA to dwa dyski i zarazem 2 godziny klasycznej, berlińskiej elektroniki. Na całość tego wydawnictwa składają się ich występy, jakie dali w Filadelfii i Princetown. To raptem tylko 3 nagrania, na dysku pierwszym mamy więc: St. Mary's Philadelphia oraz trwający ponad 40 minut Music With Space. Drugą część tego wydawnictwa wypełnia jedno nagranie Star's End FM. Jak widać po długości materiału, trio popłynęło. Ich muzyka nawiązuje do klasycznych wzorców z lat 70, jednak ich wizja brzmieniowa odpowiada dzisiejszym standardom. Elementy wyjęte wprost z estetyki "kosmische musik", tylko uwypuklają jej soundtrackowe walory. Idealny podkład do niemalże filmowej, kosmicznej podróży. Zarazem to próba przeszczepienia na tej "jankeskiej ziemi" wzorców wypracowanych w Europie. 2 godziny mocnego, elektronicznego setu w pierwszorzędnym wykonaniu.

R.M.

Broekhuis, Keller i Schönwalder jako bazę dla swoich koncertowych poczynań, wybrali miasteczko Repelen w Niemczech. To tak w lokalnym kościele, wspólnie odbywają transowe loty. W przypadku płytki Repelen EP można marudzić że muzyki tu nie wiele, raptem tylko dwa nagrania i standardowe trzy kwadranse. Obydwa utwory Green One i Green Two zostały zarejestrowane 14 marca 2015r. Niestety publiczności nie słychać wcale, bo dźwięk został nagrany wprost z konsolety. W tych dwóch nagraniach niemieckie trio udanie nawiązuje do spuścizny gatunku w klimatach Klausa Schulze. Rytmiczne transy przegryzają orientalnymi nalotami. Jednak poza nimi zdaje się wyłaniać zupełnie inny, przeciwstawny świat utkany z akustycznego instrumentarium w postaci: skrzypiec, gitary. W sumie ta krótka płyta, jawi się kolejnym "wglądem do akt" trzech niemieckich weteranów. Przy tym to porcja znakomitej muzyki, opartej na klasycznych resorach, ale jadącej po zupełnie nowej autostradzie.

R.M.

Broekhuis, Keller i Schönwalder konsekwentnie rozwijają tradycje sekwencyjnej elektroniki. Wydany w 2015 roku album Green, to kolejne monumentalne ich dzieło. Płyta zbiera ich sesje studyjne, koncertowe jak i próby. Bogato tkane, sekwencyjne tekstury z lekka napędzane są delikatnym bitem. Tuż pod nimi sączone są niemal ambientowe pejzaże, które niejako odzierają te kompozycje z mechanicznej bezduszności. Stylowo niemieckie trio robi solidny zwrot w lata 70-te. Jednak tym co wyróżnia ich utwory, to zdecydowanie nowoczesny szlif. Po prostu słychać że powstały w dzisiejszych czasach, chociaż stylowo penetrują inne rejony. Można zatopić się w tym bezmiarze i przywołać najlepsze płyty Tangerine Dream czy Klausa Schulze, gdy ci byli w najlepszej formie. Nagrania zostały zrealizowane na przełomie 2014 i 2015 roku. Utwory Green One, Green Two, Green Four oraz Yellow Is Not Green to właśnie wynik owych sesji. Jedynie kompozycja Green Three została nagrana w 2015 roku podczas wspólnego jamu z Thomasem Kaggermannem. Kolejny album który potwierdza ich niekwestionowany status w nurcie berlin school.

R. M.

Bas Broekhuis, Delef Keller i Mario Schönwalder uchodzą za przedstawicieli tzw. "nowej szkoły berlińskiej". Ich muzyka w naturalny sposób jest rozwinięciem idei i pomysłów nobliwych klasyków w rodzaju Klausa Schulze i Tangerine Dream. Album Direction Green to tylko jeden utwór, który trwa niespełna 43 minuty. Trzej elektronicy umiejętnie splatają tu i klasyczną szkołę berlińską, trance i ambient. Zaczynając od niemal minimalistycznych pochodów, z czasem coraz bardziej nasycają ów utwór kolejnymi elementami. Płyta Direction Green, przypomina puzzle rozsypane w bezładzie. Następujące po sobie nieubłaganie minuty, tworzą coraz większy panoramiczny obraz. Znakomite brzmienie z tej płyty, śmiało można testować na wysokiej jakości sprzęcie audio. Wysmakowana pozycja dla opętanych czystością dźwięków, audiofilów jak i tych ceniących dobrą elektronikę.

R. M.

Broekhuis, Keller i Schönwalder na albumie Repelen - The Last Tango pokazują niesamowity potencjał muzyczno-wizualny. Ta swoista, elektroniczna super grupa wystąpiła dwukrotnie w roku 2014, w kościele w miejscowości Repelen. Koncerty odbyły się 28 lutego i 1 marca, wzbogacone o elementy wizualne i teatralne. Tym samym niemieckie trio nawiązuje do spuścizny Tangerine Dream, które też pozwalało sobie na występy w świątyniach. Poza podstawowym składem, trio wspomagane było przez gitarzystę Raughi Eberta i skrzypka Thomasa Kagermanna. Bez wątpienia mięli oni tu wpływ na ogólny wydźwięk całości. Raughi Ebert wywodzi się z gitarowej szkoły flamenco, zaś skrzypcowa gra Kagermanna bliższa jest folkowej tradycji. Wspomagani przez elektronikę tria, zaprzęgnięci w jej sekwencyjne tekstury, udanie wpisali się w całość. Ich gra rozładowała syntetyczny chłód syntezatorów, przez co całość ma w sobie spory emocjonalny ładunek. Na polu choreograficznym pojawiła się Eva Maria Kagermann-Otto. Jej taneczne popisy czerpały wprost z tradycji japońskiego tańca Butoh. Bez wątpienia jej ruch, mocno podniósł ogólny klimat. Bardzo udana pozycja, dla wielbicieli tria obowiązkowa. Reszta też powinna posłuchać, by przekonać się iż artyści z kręgu "berlin school", też potrafią przełamywać granicę ram stylistycznych.

R. M.

Thomas Fanger i Mario Schönwalder zaliczani są do nurtu "nowej szkoły berlińskiej". Zresztą ich dotychczasowa kariera już niejako stawia ich w rzędzie klasyków nurtu. Płytę Eglise De Betzdorf traktują jako EP-kę. Chociaż dla innych trwający prawie 40 minut materiał, mógłby być albumem. Na skład tego wydawnictwa składają się dwie długie kompozycje Silent Running part I & II oraz Tea With An Unknown Girl. Obie zarejestrowane podczas koncertu w Luksemburgu. Obie też pokazują w pełni rozwinięty styl obu artystów. To nadal szkoła berlińska, aczkolwiek nie zerkająca chronicznie w przeszłość lat '70. Rzecz jasna klasyczne brzmienia z płyt Klausa Schulze czy Tangerine Dream są słyszalne, ale Thomas Fanger i Mario Schönwalder mają na tyle finezji by zaproponować coś więcej. Materiał nokautuje doskonałym dźwiękiem, bo muzyce z Eglise De Betzdorf daleko jest do bootlegowej jakości. W swojej muzyce obaj artyści gładko flirtują z estetyką ambient, space elektroniką i niemal akustycznymi, gitarowymi brzmieniami. Zapętlony motyw w Tea With An Unknown Girl jest wręcz obłędny. Całość, mimo że krótka, to jednak porcja muzyki najwyższej próby. Jednak kolejną pełną odsłonę pokaże "właściwy album". Póki co mamy smakowitą przystawkę.

R. M.