Życie pozaziemskie, Chopin

Płyta dołączona do wielce interesującej książki na temat naszego rodzimego Kosmity zatytułowanej Życie pozaziemskie. Jako że poznałem wcześniejsze płyty Sułtana z Sochaczewa przetwarzające muzykę klasyczną (ich tytuły znajdziecie dalej w niniejszej recenzji), to poniekąd trochę się spodziewałem zawartości, ale też wiemy że Władek zawsze zaskakuje i niczego nie można u niego być pewnym. Już od pierwszych sekund Preludium E-moll Largo wpadają charakterystycznie dla niego powyginane pitch-bendem progresywne palcowane solówki, i swoista intensywność dźwiękowej panoramy. Mazurek Op. 68 Nr. 3 nagle zaskakuje szybkim imprezowym rytmem, i czego tu nie ma przez ledwie 3 minuty, na czele z motywem Yankee Doodle oraz masą przetworzonych przez vocoder głosów samego maestro. Walc Op. 69 Nr. 2 to rytmika czysto jazzowa, samplowana wokaliza Komendarka frazuje tu niczym w be-bopie. Jest oczywiście w tej muzyce masa fragmentów Chopina, gdzie Komendarek udowadnia swoją biegłość wykonawczą i klasyczne wykształcenie muzyczne, ale nie są to bynajmniej grzeczne interpretacje - nasz romantyczny chorowity wirtuoz byłby chyba wielce zszokowany słysząc w jakiej to żywiołowej magmie sampli, rytmów i energii znalazły się jego 200-letnie kompozycje. Znakomita sprawa! Na szczęście nie ma tym albumie "eksperymentalnych" małpich porykiwań i tępego łomotu znanego z pewnego smutnego okresu jego twórczości. No może tylko w połowie utworu Dla Duszy Chopina jest jakiś sfrustrowany bełkot w stylu nieszczęsnych rapowanych kawałków z Fruwającej Lalki czy Poławiaczy Sumień, tu nasz Kosmita się lekko potknął niestety. Ale w większości to stary dobry Komendarek, zmienny, zaskakujący, skrzący się energią, niebanalny. Brzmi ta płyta inaczej od Promenady z 1989, gdzie el-transkrypcje klasyków na syntezatory były mocno zachowawcze, ale też na szczęście nie są to łupanki rodem z Klasykotroniki. Inną rzeczą jest sama książka, której recenzowana płyta jedynie towarzyszy. Otóż jest to historia życia Gudonisa, od lat dzieciństwa przez pierwsze lokalne zespoły jak Borysy czy Bzuranie, wreszcie udział w legendarnym Exodusie, pójście na solo, szczegóły techniczne instrumentów, muzyczne kolaboracje i wiele innych szczegółów. Do tego masa świetnych zdjęć z dawnych lat oraz kompletna dyskografia - z pokorą dowiedziałem się że wielu pozycji nadal mi brakuje. Książka ma formę długiego wywiadu, gdzie mądrze indagowany artysta ciekawie opowiada o swym stylu życia, diecie, kosmitach z Zeta Reticuli, festiwalach, filozofii, czy ogólnym zmanipulowaniu współczesnego społeczeństwa. Niby sprawy znane dla osób obeznanych z tą niezwykłą personą, ale są jednak wątki zdumiewające, jak fragment o budowanym przez niego dziale uranowym (!). Niezwykły artysta i człowiek, oraz ciekawa płyta z pogranicza muzyki klasycznej i el-muzyki. Kupiłem od razu pierwszego dnia, nie żałuję.

M.Ż.