Cosmic Water

Pisałem już przy okazji omawiania innych dwóch płyt tego artysty, iż jego muzyka oddziaływuje prawdziwie uzależniająco - nieważne, czy przede wszystkim za sprawą fenomenalnego poczucia atrakcyjnej melodyki, czy kunsztu aranżacyjnego, czy prawdziwej pasji twórczej (zapewne wszystkiego po trochu). Trudno byłoby inaczej zacząć i niniejszą recenzję: Planet View otwierające album Cosmic Water to chyba najlepsza ze wszystkich introdukcji do płyt sygnowanych: Uwe Reckzeh. Mamy tutaj motoryczne, pełnie brzmiące sekwencje, dobrze pasującą do całości ścieżkę perkusyjną, akordowe plamy brzmiące niemalże tak, jakby wykonane były na melotronie, atrakcyjne glissanda urozmaicające pierwszoplanową linię wiodącego syntezatora... Choć trudno to w sensowny sposób "zmierzyć", na płycie Cosmic Water mamy chyba największy ładunek melancholii i samotnej, wieczornej zadumy. Tego nastroju w ogóle nie burzą rytmiczne pochody ostinatowe ani dynamiczne podkłady perkusyjne: wprost przeciwnie, znakomicie podkreślają one "intymną dramaturgię" konstelacji akordowych i melodycznych zwierzeń. W utworze Desert Walk ciekawie zestawione zostały brzmienia typowe dla (post-)berlińskich Sekwencjonistów oraz miękkie tony jednego z pierwszoplanowych syntezatorów, snujące egzotycznie zabarwioną linię melodyczną. Lights under the Water to prawdziwy elektroniczny hymn, doprawdy świeżo i ujmująco nawiązujący do impresji Tangerine Dream stworzonych na przełomie ery "Virgin Years" i tzw. "Błękitnych Lat". W tytułowym utworze krążka Uwe Reckzeh ponownie raczy Słuchacza wyjątkowo udanymi solówkami i kolejnymi godnymi podziwu wyładowaniami sekwencyjnymi, a wszystko rozgrywa się na tle nie aż tak spiesznego rytmu, rozkołysanego w sposób podobnie ujmujący, jak dzieje się to zazwyczaj na albumach Billa Laswella - mimo braku adekwatnego basu, utwór robi i tak wystarczające wrażenie. Można jedynie mieć pewien niedosyt po upłynięciu niespełna 7 minut trwania impresji: dlaczego artysta pozwala temu utworowi tak szybko się zwczajnie wyciszyć, zamiast przeprowadzić go jeszcze przez kilka tonacyjnych alternacji i zaproponować potężnie brzmiącą codę? Żal niknie po wsłuchaniu się w urzekające pasaże Starfields, kolejnego "natrętnie przebojowego" utworu na tym albumie... Kolejny dowód na to, iż będąc miłośnikiem - nawet jeśli tej "upopowionej" - elektroniki sekwencyjnej, nie można przejść obojętnie obok płyty podpisanej: Uwe Reckzeh.