Behind the Northern Wasteland

Ten album z pewnością ucieszy ucho każdego oddanego miłośnika postberlińskiego sekwencjonowania; zwłaszcza, że sekwencyjna elektronika pana Reckzeh przyprawiona jest prawdziwie orzeźwiającymi rozwiązaniami harmonicznymi i aranżacyjnymi, a do tego po prostu świetnie brzmi (doskonała produkcja). Pierwszy utwór przynosi od razu garść brzmień niezwykle połyskliwych, zwiewnych, a przy tym - paradoksalnie - potężnych i świetnie wysyconych. Wypowiadając się w ojczystym języku kompozytora i odtwórcy, można by bez chwili wahania określić tytułowy utwór krążka jako typowy Ohrwurm. Bardzo "przebojowa" linia melodyczna nie zdoła jednak na dobre rozgościć się w umyśle Słuchacza właśnie obcującego z Behind…, ponieważ kolejne kompozycje przynoszą nie mniej atrakcyjne, a przy tym wyjątkowo podatne na zapamiętanie linie melodyczne. Muzyka proponowana przez twórcę Timecode jest prawdziwie uzależniająca: mimo, iż przez niektórych klasyfikowana jest jako "new-age", a nie dumna "elektronika sekwencyjna" - a może właśnie dlatego?! - niezwyke wciąga już przy pierwszym przesłuchaniu, a kolejne spotkania pozwalają przyznać, iż ma się do czynienia z nietuzinkowym produktem. Trudno powiedzieć, na czym przede wszystkim polega siła wyrazu impresji sygnowanych: Uwe Reckzeh - czy jest to zasługa znakomitego warsztatu wykonawczego, czy wyjątkowej zdolności tworzenia natychmiast wpadających w ucho melodii, aranżowanych z prawdziwie berlińskim polotem, odgrywanych z finezją i zacięciem? Za sprawą tej płyty, Odbiorca może się nacieszyć aż trzynastoma kompozycjami, zarejestrowanymi w roku 1997. Każdy z proponowanych tu utworów ma swoje indywidualne oblicze, jednocześnie znakomicie dopasowując się nastrojem do atmosfery całości. Praktycznie w każdym utworze napotkamy hipnotyzujące sekwencyjne pętle i urokliwie zagęszczone kombinacje akordowo-melodyczne pokryte mollowo-sentymentalnym nalotem... i praktycznie żaden z tak brzmiących utworów nie zdoła nas znudzić (a już przy całkiem pierwszym przesłuchaniu jest to absolutnie wykluczone). Szczególnie polecam misterną, masywną sekwencerową konstrukcję łączącą nastroje Exit Tangerine Dream i Drive Inn Klausa Schulze oraz Rainera Blossa: Starting the Sequence oraz wyjątkowo wpadający w ucho, a przy tym nietypowo traktujący brzmienie fortepianu i akordową rytmikę Unknown Wasteland. Atmosferze zrelaksowania, odprężenia, a może jednak też i lekkiej melancholii sprzyja ponadto przyjrzenie się zdobiącym okładkę albumu zdjęciom wybrzeża Oahu, zrobionym przez Lothara Lubitza we wrześniu 2005 specjalnie na potrzeby niniejszej reedycji w barwach SynGate.