TD plays TD

Płycie tej w zasadzie niczego nie brakuje: rozpoczyna się mocnym akcentem w postaci świetnie brzmiącego utworu Southpole Crossing; z pewnością podobać się może już sama lista wybranych do obróbki tytułów; album cechuje wysoki poziom wykonawczo-aranżacyjny oraz krystaliczna czystość dźwięku. Mogą jednak w trakcie słuchania tej płyty dość rychło przemknąć przez głowę słuchacza zasadnicze pytania. Po pierwsze: dlaczego projekt Edgara Froese potrafi nadal poruszyć odbiorcę, wykonując swe dawne tematy w nowych opracowaniach, a niemal zupełnie pozbawione niezwykłej atmosfery są krążki z premierowymi propozycjami? (Tutaj ważna uwaga w tle: nowe wersje nie różnią się pod względem formalnym od oryginalnych, zatem, skoro oryginały były udane, trudno, żeby nowe wersje kompletnie nie poruszały, przynosząc niezniekształcone znane melodie w podobnych aranżacjach...) Po drugie: dlaczego w ogóle tak często ukazują się sygnowane nazwą Tangerine Dream najróżniejsze kompilacje z tak czy inaczej przerobionym dawnym materiałem, skoro nowe przeróbki są właściwie tak zachowawcze i chodzi w nich głównie o dodanie kilku niebiańsko harmonicznych nowych ścieżek oraz uwypuklenie - przy pomocy nowego sprzętu i użyciu kilku sztuczek technicznych na miarę XXI wieku - walorów ścieżek oryginalnych (wyjątkiem jest, generalnie rzecz biorąc, seria Dream Mixes, ale poza czterema płytami w tym właśnie cyklu odbiorcy otrzymali już w międzyczasie pozycje Space Flight Orange, Phaedra 2005, a zwłaszcza I-Box)? Nie są to w końcu albumy koncertowe, zatem trudno by było mówić o naprawdę elektryzującej atmosferze będącej skutkiem zderzenia wykonywanych w całej niepowtarzalności danego "tu i teraz" ulubionych utworów z dawnych lat z żywiołowymi reakcjami publiczności (Valentine Wheels, zapis koncertu w Londynie w roku 1997, jest z kolei fenomenalnym zbiorem dawnych nagrań w nowych wersjach!). Mamy zatem do czynienia raczej wyłącznie z technicznym cyzelowaniem dawnych nagrań i polerowaniem ich do granic możliwości, aniżeli ze stuprocentowo kreatywnym, oryginalnym zmierzeniem się z istniejącą materią dźwiękową. Powody są zapewne, jakie są, i nic tego nie zmieni – ale dość wybrzydzania, bowiem TD Plays TD brzmi tak czy inaczej dobrze. Wprawdzie dziwić może trochę, że utwory Beach Theme, Desert T. Dream (tak niesamowity na płycie Encore z 1977 r.) albo główna ścieżka melodyczna w Logos Blue brzmią nieco jak pliki MIDI, ale z drugiej strony Convention of the 24, rzeczywiście po nowatorsku potraktowana Phaedra, Ride on a Ray, Logos Velvet, Pergamon Sphere albo wspominane już Southpole Crossing brzmią naprawdę dobrze i słuchanie ich sprawia przyjemność. Pytanie, czy to wystarczy, jeśli zbiór nagrań sygnowany Tangerine Dream "tylko" brzmi dobrze i jeżeli słucha się go "jedynie" z przyjemnością. Nie spieszmy się z odpowiedzią; ostatecznie warto sięgnąć po tę płytę, nawet jeśli nie postawi się jej sobie na najwyższej półce w towarzystwie Ricochet i Poland. Z czystym sumieniem mogę przyznać TD Plays TD 6,5 punktu w skali do 10 (może ewentualnie nawet 7 punktów ze względu na sam wybór poddanych obróbce tytułów), ale zrezygnujmy z przyznawania punktów za oryginalność, tylko skupmy się na muzyce jako takiej i dla niej samej. Ostatecznie jednak, z drugiej strony, o "samą muzykę" przecież w tym wszystkim chodzi...