Springtime in Nagasaki

Oto pierwsza płyta z cyklu Five Atomic Seasons: kompozycje składające się na większą całość oddawać mają przy pomocy muzycznych środków wyrazu refleksje i wspomnienia 82-letniego japońskiego biznesmena, Mr. H. T., sięgającego teraz pamięcią do czasu zrzucenia w 1945 r. na Japonię bomby atomowej. "Wiosna" i "Lato" to próba odmalowania atmosfery japońskiego miasta w okresie "ciszy przed burzą", gdy rodzą się intuicje i przypuszczenia co do tragicznych wydarzeń czekających je w sierpniu 1945; "Jesień" oraz "Zima" będą kompozycjami nawiązującymi do przeżycia sierpniowej tragedii, powracającej do teraz we wspomnieniach - finałowa część zaś, wyimaginowana "piąta pora roku", ma być w zamyśle obrazem "pozaczasowej", "wiecznej" refleksji. Jak można się spodziewać po podjętym tutaj przez grupę tematycznym wyzwaniu, znajdziemy tutaj przejmujące, zadumane, poważne kompozycje zinstrumentowane z dużym wyczuciem. Bez wahania można powiedzieć, iż pierwsza ze zinstrumentowanych "atomowych pór roku" to dzieło na miarę niektórych płyt przygotowanych przez Tangerine Dream jeszcze w okresie tzw. "Błękitnych Lat", co z pewnością okaże się miłym, oczekiwanym niczym zbawienie zaskoczeniem dla wielu ortodoksyjnych miłośników dawniejszej muzyki grupy Edgara Froese, jednocześnie kompletnie nieinteresujących się nowszymi pozycjami w imponującym katalogu Mandarynkowego Snu. Springtime in Nagasaki przynosi mnóstwo skontrastowanych ze sobą nastrojów, bardzo ciekawych motywów melodycznych (szczególnie Navel of Light Part 3 - nie od rzeczy będą tutaj skojarzenia z atmosferą Canyon Dreams lub nawet Tangram), pełnych, dopracowanych, przestrzennych jak w dawnych dobrych czasach aranżacji... Pojawiają się tutaj masywne pochody akordowe, tak typowe dla Tangerine Dream (introdukcja), aranżacyjne akcenty egzotyczne (spokojna druga część Navel of Light), wybornie brzmiące ostinata, na które nanizano tak frapujące jak drzewiej efekty brzmieniowe (wspominana trzecia część Navel of Light, Persistance of Memory Part 1)... Ta płyta to bardzo interesujące wprowadzenie do większego cyklu, ale przede wszystkim niezaprzeczalny dowód na to, iż Edgar Froese wciąż ma sporo do opowiedzenia, a przy tym nadal potrafi znaleźć odpowiedni toniczny język, by przekazać swe opowieści w ciekawy i satysfakcjonujący miłośników jego dawniejszej muzyki sposób. Duże owacje i niecierpliwe oczekiwanie na ciąg dalszy.