TMI

Syndromeda to szyld, jaki dosyć mocno wrył się w świadomość odbiorców klasycznej elektroniki. To jednak zasługa znakomitej muzyki, belgijski artysta Danny Budts niejednokrotnie bowiem, przekraczał granice gatunku. Wydany w 2015 roku album TMI jest niejako cofnięciem się w czasie do pierwszej połowy lat 70-tych. Wówczas to krautrockowa awangarda odkryła syntezatory i sekwencery i zapoczątkowała nowy nurt w muzyce popularnej. Ten właśnie moment na płycie TMI, przywołuje Danny Budts. Te trzy długie nagrania oparte są na mrocznych, z wolna rozwijających się sekwencjach. Zaczyna się 20-minutowym kolosem Starchild i odkrywaniem geografii kosmosu. Jednak najmocniejsze uderzenie przychodzi w finałowym, półgodzinnym utworze The Point Of No Return. W zasadzie ono wyznacza klimat tej płyty. Podszyte pewnym niepokojem jak i widmem jakiejś katastrofy kosmicznej, objawia swą siłę w długich, ciągnących się sekwencyjnych blokach. Syndromeda dodaje tu jeszcze sporo dark ambientowego mroku, kierując wszystko ku czarnej dziurze. Te smugi tylko podnoszą temperaturę tych nagrań i stawiają na spotkanie "oko w oko" z niewiadomym. Bardzo udany materiał, który jest dziełem zdecydowanie poszukującym.

R.M.