The Alien Abduction Phenomoenon

Album wciąga i hipnotyzuje Słuchacza już od pierwszych taktów The Chosen One: łakome macki upartego ostinata z "uskakującym" tonem wysuwają się ku niczego nie przeczuwającemu Słuchaczowi, by porwać go w mroki opisywanej przez 70 minut dziwacznej krainy. O ile we wspomnianej introdukcji można było dosłuchać się wpływów Tangerine Dream (i to nawet z utworów takich, jak druga część kompozycji Ultima Thule!), o tyle No more Fear to przez sporą część czasu ziemisty, niesamowity ambient wysokiej próby, dopiero około połowy czasu trwania utworu złamany sekwencyjnymi promieniami, nadal mżącymi jednak w niskich rejestrach, przygotowując miejsce dla topniejącej, skażonej wieloma półtonami oraz mollowymi naleciałościami solówki – czyżby tytuł nie miał był jednak brzmieć More Fear?... Kolejne kompozycje potwierdzają, iż wszędzie czai się groza, niepokój – a może po prostu uświadamiamy sobie przytłaczający ogrom Kosmosu i ilość zagadek, których nigdy nie rozwiążemy? Do końca płyty Syndromeda umiejętnie łączyć będzie skostniały, lodowaty ambient ze spowolnionymi, demonicznymi sekwencjami w "dobrym starym stylu", proponując jedyny w swoim rodzaju, niezwykle oddziałujący na wyobraźnię album. Zdecydowanie odradzałbym tę płytę lękliwym miłośnikom el-muzyki...