Last Days on Earth

Czy to z powodu przeludnienia Ziemi i konieczności ewakuowania jej mieszkańców, czy to z powodu nuklearnej zagłady, czy też po prostu kompozytorskiej wizji - Syndromeda proponuje Słuchaczom fascynujący czteroczęściowy sekwencyjny poemat zatytułowany Last Days on Earth. Duszne i niepokojące epizody przeplatają się tutaj z motywami sekwencyjno-lirycznymi, całość natomiast cechuje bogactwo aranżacyjne i niesamowita przestrzenność: na pokładzie kosmolotu oddelegowującego nas z planety Ziemia z pewnością wszyscy się pomieścimy... Misję rozpoczynamy w takt 22-minutowej uwertury, zbudowanej na wolnych, siarkowo fosforyzujących sekwencjach nieco kojarzących się z posmakiem Stuntman Edgara Froese. Drugi utwór to z kolei prawdziwie surrealna wizja utrzymana w karminach, błękitach i opalizujących żółcieniach Odilona Redona, impresja, która nie od rzeczy byłaby na zdumiewającym albumie Stratosfear Tangerine Dream. Przedostatni utwór jest pełen nadziei - mimo ogromnego ładunku kosmicznego mroku snującego się przez wszystkie aranżacyjne plany, nieco w stylu "straszącego" Redshift. W 15-minutowym finale dryfujemy ku Nieznanemu: dokąd zmierzamy i skąd właściwie przychodzimy? Co powinniśmy czynić, w co wolno nam wierzyć? Ten utwór, w zależności od osobistych odpowiedzi na te fundamentalne pytania, okaże się bądź to klaustrofobiczny, bądź to agorafobiczny; bądź to pełen optymizmu, bądź to fatalistyczny. Last Days On Earth potwierdza klasę Syndromedy, jeśli chodzi o snucie fantastycznych opowieści, w których w pełni udaje się dostrzec małość i przypadkowość ludzkich losów...

I. W.