Arc of Passion

Dwie płyty, cztery instrumentalne poematy, 101 minut muzyki - oto ostatnia płyta Steve'a Roacha z trzech wydanych w 2007 roku. W zasadzie brak tutaj zaskakujących elementów dla znających twórczość artysty - jednak można by rzec, iż typowe wyznaczniki zamglonej syntezy organicznego, immersyjnego ambientu oraz "etnicznego sekwencjonowania" zostały tutaj doprowadzone do perfekcji i przepojone wyjątkową wizualizacyjną sugestywnością. Moment of Grace to przede wszystkim niekończące się echa syntetycznych struktur przybywających gdzieś z samego horyzontu, powracających niczym w kojącym, ale niewytłumaczonym i napiętym śnie; obie części Arc of Passion przynoszą z kolei ciasne pierścienie sekwencji brzmiących momentami naprawdę tak, jakby pochodziły z sesji nagraniowych Phaedra i Rubycon Tangerine Dream. Album zamyka medytacyjne, nieziemskie Views Beyond, przesycone matowym tchnieniem lekko obrobionego elektronicznie głosu didgeridoo, pozwalające Słuchaczowi teleportować się w zupełnie inny świat, nad którym zamyka się czerwono-brązowe sklepienie rozgotowanego, zmierzchającego nieba pulsującego tajemniczymi, promiennymi wysączeniami w takt niezauważalnie rozpinanego, niebywale powolnego rytmu pozbawionego beatów: wyobraźmy sobie połączenie atmosfery najbardziej ziemistych, zaparowanych utworów samego Roacha z tęsknym, wychłodzonym klimatem Homo ambiens P. Namlooka i DJ Brainwave'a, a otrzymamy w przybliżeniu panujący tutaj nastrój. Niewątpliwie jedno z najdojrzalszych i najbardziej fascynujących dzieł Steve'a Roacha.