When it gets dark

Ron Boots na When it gets dark serwuje 3 długie kompozycje, o tytułach opisanych w formacie czasu: minuta-sekunda. Każda z nich utrzymana jest w podobnym stylu. Lekkie, progresywne z sekwencyjną elektroniką, w duchu szkoły berlińskiej. 7:08 zwraca uwagę długim ambientowym wstępem z użytym vocoderem, przypominającym intro do Shine on you crazy diamond Pink Floyd. W 36:55 można dosłuchać się nawiązań do twórczości Jean Michael Jarrea i Tangerine Dream. 59:59 w swojej strukturze i brzmieniu powiela to co można usłyszeć we wcześniejszych kompozycjach. Niestety,

Ron Boots nie zaskakuje niczym nowym. Niby dobrze to brzmi, miejscami jest ciekawie, wszystko na poziomie, ale materiał nie pozostaje w pamięci na dłużej. When it gets dark to typowy współczesny ambient i berlin school. Album do przesłuchania.

M.Ś.