Fissures

Na początek chwila wyciszenia. Najpierw raczej wrażenie dźwięku niż jego obecność, potem kreujące klimat "szmery" i cicha przejmująca muzyka. "Przemiana w kamień" otwiera przejście, czy też może raczej tytułową "szczelinę" między światami. To nie tanie science fiction. Nie ma mowy o głupawym efekciarstwie. Tu podróż to powolne przesączanie się między światami - podróż raczej duchowa niż cielesna. Jak wskazuje napis na tylnej części okładki, na mamy do czynienia z "przejściem przez szczeliny między światami, podróżą do wewnętrznego podziemnego mikrokosmosu". Ta podróż wiedzie przez senną pustkę, polega raczej na powolnym zanikaniu niż na radykalnej zmianie miejsca. Odbywa się powoli, spokojnie. Jedynie na pod koniec podróży da się słyszeć głosy (The road to Wirikuta). Są one jednak tak dalekie, balansujące na granicy świadomości, że nie są w stanie zakłócić powolnej podróży - przemiany. I dopiero kiedy docieramy do Drzewa wiatru wtapiamy się w nostalgiczne, pozaczasowe trwanie. Fissures to płyta o której można by napisać poemat. Wspaniałe brzmienie, nastrój, podręcznikowa dramaturgia. W zasadzie trudno dzielić ją na kolejne utwory. Tylko słuchając jej w całości, przy odpowiednim nastroju, można odebrać całą jej głębię. To pierwsza płyta Richa jaką usłyszałem, ale muszę przyznać, że dzięki niej stał się ten Amerykanin jednym z moich ulubionych artystów. Może głęboki ambient jest jakąś kontynuacją surrealistycznego klimatu Szkoły Berlińskiej?