Debris

Zimny maszynowy chłód, równomiernie pracujące elementy. Każdy z nich ma swoje miejsce, nawet bez jakiegokolwiek drobiazgu owa maszyna nie pracowała by tak idealnie. Stephen Parsick śmiało sięga po elementy industrialne, nagrania otoczenia jak i ambientowe pejzaże. Nie etapuje jednak czystym hałasem jak robi to np. Merzbow, a przed nim Throbbing Gristle. Wizja muzyki industrialnej Stepehena Paricka, ma raczej posmak maszynerii, która w idealnym tempie produkuje. No właśnie co? Jej produktem nie jest skrajny zgiełk, ale owa właśnie chłodna materia. Idealnie skrojona, wyszlifowana, połyskliwa, a jednak budząca podziw. Ów zachwyt zawiera się w tej absolutnej bezduszności i zimnie nie tylko samych jej mechanizmów, ale i otoczenia w jakim egzystuje. Potężna fabryczna hala, gdzie nie można wyczuć obecności człowieka, a jedynie bezduszne automaty. Sekwencerowe zimne podkłady, ambientowe przestrzenie i podskórnie pulsujące industrialne odgłosy, kreślą taką właśnie wizję. To nie świat totalnego rozkładu i chaosu cywilizacyjnego, ale doskonałego, niczym w automacie, zaprogramowanego porządku. To właśnie tu ujawnia się ów industrialny kontekst. I brzmi on intrygująco.