Silent Conversations

Ellis i Roach stworzyli podobnie atrakcyjną syntezę jak wcześniej Paul Nagle: ich muzyka jest w zasadzie klasyczną, sekwencyjną elektroniką, ale mieni się tutaj od niecodziennych barw, zaskakujących układów rytmicznych i brzmień dość odległych od tradycji wypracowanej przez przedstawicieli ortodoksyjnej Szkoły Berlińskiej. Może należałoby raczej mówić o nowej formule "elektronicznej muzyki poważnej"? Nie jest istotne, jak zaklasyfikowana zostanie ta płyta: liczy się świeżość i oryginalność przekazu oraz autentyczna radość w poszukiwaniu nowych rozwiązań, jaka z pewnością twórcom prezentowanej tu muzyki przyświecała. W The Only Known Photograph of God słychać prężne, rytmiczno-sekwencyjne faktury, na tle których rozpościera się pastelowa gitara przypominająca swobodne improwizacje z pierwszego utworu na płycie Brauna, Broekhuisa, Kellera i Schonwaldera Project Inter.com. Kompozycja Trillium wyłania się z oparów elektronicznego jeziora przybrązowionego cierpkim zachodem słońca - syntezatorowe wysączenia łączą się w drobne motywy i znów rozpadają, a drugoplanowe dźwięki znakomicie dopełniają nastroju. Ten obrazek utrzymany jest w podobnym stylu jak filmowe impresje Petera Gabriela, szczególnie z płyty Birdy (1985). Słuchacze rozsmakowani w charakterystycznych dla Ellisa kadencjach i onirycznych, "witrażowych" motywach balansujących między modulowanymi tonacyjnie sekwencjami a konkretnymi melodiami, jakie przyniosła płyta Into the Liquid Unknown, urzeczeni będą pięknym utworem The Wind-up Synthesizers of the Glass Reich. Nawet zwolennicy "nowych brzmień" w stylu młodszych wykonawców z Islandii znajdą tu coś dla siebie w postaci finałowego Dialing in the Sun, które przetacza się miarowymi, sekwencyjnymi falami w kierunku podobnym do obranego przez GusGus w długiej, mantrowej, tęsknej kompozycji Esja (CD GusGus vs. T-World). Niezwykle wartościowa i poruszająca płyta w katalogu Groove Unlimited, obowiązkowa pozycja dla wszystkich miłośników dobrej, świadomie przełamującej utarte schematy muzyki.