Infinity Room

Kolejna wyjątkowo udana propozycja ze strony jednego z - moim zdaniem - najwybitniejszych kontynuatorów berlińskiej tradycji, Paula Ellisa (jednego z członków Dweller At The Threshold) przynosi sześć utworów - a każdy trwa dokładnie 10 minut. Z początku myślałem, iż Paul Ellis postanowił posegmentować dłuższą suitę na równe części bawiąc się w Pete'a Namlooka - pomysł stojący za proponowanym rozwiązaniem jest jednak jeszcze ciekawszy. Cały album skoncypowany jest wokół zagadki czasu i nieskończoności - można zatem zapewne potraktować kolejne utwory (bardzo zresztą zróżnicowane, jeśli chodzi o melodykę, aranżacje i tempo!) jako "wycinki nieskończoności", "dopasowane" do ludzkich możliwości percepcyjnych i wynikających z nich schematycznych uproszczeń. Po raz kolejny Ellis udowadnia, że jest wielkim aranżerem oraz wyjątkowo zdolnym twórcą melodii: nic w rodzaju zestawiania wypróbowanych alternacji akordów, do których grane są przewidywalne solówki; tutaj naprawdę rozwijane są pomysłowe, niecodzienne wątki, jednocześnie zaś przecież jakże "nachalnie" melodyjne, do tego tchnące specyficzną zmysłową tęsknotą... Polecam od razu, natomiast dwa utwory, do których odsyłam Słuchacza ze szczególnym naciskiem, to Flesh & Blood oraz MirrororriM. W pierwszym z nich mamy fantastyczną, typowo ellisowską sekwencję w leniwym tempie, magnetyzującą do utraty tchu - istny elektroniczny erotyzm balansujący przekornie na granicy uległości i rozpaczy. W drugim ostinato nabiera zawrotnego tempa, przypominając sekwencyjne burze z piorunami z lubością proponowane przez Tangerine Dream w czasach świetności (czyli w tzw. "Latach Virgin"), całość natomiast wykluwa się z egzotycznie przyprawionego pasażu, kojarzącego się z etnicznymi eksperymentami z zasobów Fax Records (Sad World, Air). Pozycja obowiązkowa, na dodatek nie tylko jako tło dźwiękowe do lektury "Snów Einsteina" Alana Lightmana.