Return to Ommadawn

Mike Oldfield ? legenda rocka progresywnego, w 2017 r. powrócił do swoich korzeni. Nagrał bowiem album Return to Ommadawn w sposób, w stylu i w nawiązaniu do swojego klasycznego dzieła Ommadawn z 1975 r. W historii muzyki takich powrotów było wiele i w 99% okazywały się zwykłym odcinaniem kuponów. Jednak Return to Ommadawn jest dziełem oryginalnym, interesującym i dodatkowo świetnie brzmiącym. Dlaczego powrót do Ommadawn? Nawiązań jest kilka, przede wszystkim na albumie znajduje się jedna tytułowa kompozycja, podzielona na dwie części-suity. Trwają one po 20 minut, czyli wszystko podobnie jak na Ommadawn. Co jeszcze łączy oba albumy? - muzyka. Return to Ommadawn jest dziełem klasycznym, nastrojowym, wręcz folkowym, nagranym podobnie jak w 1975 przy użyciu instrumentów akustycznych. Słyszymy głównie gitarę klasyczną, ale są także ukulele, mandolina, banjo, czy celtycka harfa. Zamiast klasycznej perkusji mamy różnego rodzaju przeszkadzajki i afrykańskie bębny. Próżno też szukać nowoczesnych instrumentów klawiszowych i syntezatorów. Są za to organy, mellotron, fortepian.  Nie brakuje również wspaniałych solówek zagranych na gitarze elektrycznej. W samej muzyce słychać odniesienia do oryginału z 1975 r., poza tym utwory są podobnie zbudowane. Każda część rozpoczyna się spokojnie, akustycznie. Główny motyw zaczyna się rozwijać, aż pod koniec następuje kulminacja, w trakcie której Mike objawia swoje genialne oblicze wygrywając wspaniałe gitarowe solówki. Nie ma co się oszukiwać. W dzisiejszych czasach tym albumem artysta nie zdobędzie nowych fanów, ale za to ceniącym jego talent przyniesie dużo radości ze słuchania, zwłaszcza że ostatnio Oldfield tak dobrym materiałem ich nie raczył.

M. Ś.