Barcelona 1992

Futurystyczna płyta z 1986 r., a nie, jak można by sądzić, prozaicznie zatytułowany album koncertowy z roku 1992. Nie brak tutaj rytmicznego, żywiołowego optymizmu w szatach dynamicznego, potężnie brzmiącego elpopu w stylu podobnym do tego, w którym niczym ryba w wodzie czuje się nasz rodzimy artysta, Marek Biliński (utwory pierwszy i trzeci), ale nie brak też i tak typowych dla Neuronium chwil refleksyjnego wyciszenia. Barcelona 1992 brzmi w pewnym sensie może nieco bardziej sucho aniżeli inne płyty Huygena, na brak inwencji melodycznej i aranżacyjnej nie można jednak z pewnością narzekać. Szósty utwór, najdłuższy na płycie, rodzący się pośród dźwięków również nieco bardziej „sterylnych” niż zazwyczaj, najpóźniej na wysokości połowy czasu trwania przeradza się w odpowiednio „opływową”, mglistą, baśniową instrumentalną narrację. W impresyjnym, zadumanym nastroju pozostaniemy już aż do miękkiego, głównie fortepianowego finału płyty.