Astralia

Astralia jest jednym z bardziej wyciszonych, medytacyjnych, "ambientalnych" krążków w dorobku Michaela Huygena (Neuronium). Nie jest to jeszcze dopracowana do perfekcji mglista tajemniczość In London, ale nie brak tutaj urozmaiconych, kontemplacyjnych tonicznych krajobrazów, zaaranżowanych w nader smakowity sposób. Szczególnie mogą podobać się wyblakłe promienie słoneczne zapomnianego świtu w utworze trzecim oraz leniwie mlaskające ostinato przepojone quasi-gitarowymi tonami w następnej miniaturze. Mamy tutaj harmonie i rozwinięcia typowe dla Huygena, nie brakuje też elementów kojarzących się ze suitami Vangelisa, zwłaszcza w sferze aranżacyjnej, a tam z kolei na poziomie brzmień amuzycznych zdobiących i urozmaicających warstwę melodyczną. Podobnie jak na wspólnej płycie Charlesa Gate'a i Victora Sola, może i tu rozpraszać przy pierwszym słuchaniu przemieszanie ambi(en)tnych przestrzeni oraz co nieco powierzchownych dotknięć muzycznego pędzla w stylu new-age na jednym dźwiękowym płótnie, ale kolejne przesłuchania utwierdzą Słuchacza w przekonaniu, że Astralia jest udaną i niezmiernie malowniczą płytą.