Absence of Reality

Tylko 29 minut muzyki, ale za to kolejne miłe barwy dla uszu wielbicieli Neuronium. Introdukcja to rytmiczne 4 minuty optymistycznej, wypełnionej durowymi pulsacjami muzyki, coś z nastroju Vangelisa przebranego w skromne szaty „sekwencji midi” – jednak już druga impresja, tytułowa, to zupełnie inny muzyczny świat: zastygnięta w melancholijnym, z lekka ponurym wspomnieniu plastelinowa pustynia wykwitająca niespotykanymi zestawieniami kolorów pod postacią ciągnących się syntezatorowych smug i stanowiących ciekawy kontrapunkt „ambientalnych”, oddalonych akordów tła... Piękne i niezwykłe dwanaście minut. Dokładnie w ósmej minucie zaczynają kłębić się nad naszym pejzażem mętniejsze, raptem pociemniałe chmury, pojawiają się też elektroniczne chóry kojarzące się z 1/2 Briana Eno z Music for Airports. Ostatni utwór, trwający dumne 17 minut, łączy elementy ambientu a la Eno z opływową, powleczoną srebrzystym kożuchem sekwencją w opóźnionym tempie, intrygującymi brzmieniami gitary oraz garścią kosmicznych, stereofonicznie zorganizowanych poświstów. 20% dynamiki trochę w stylu Timmana (Trip to the Body) i 80% atmosferycznej krajobrazowości.