Early Water

To tylko jeden, ale za to jakże satysfakcjonujący miłośników berlińskiego sekwencjonowania, blisko 50-minutowy utwór. Muzyczna podróż rozpoczyna się w tonacji kojarzącej się odlegle z Sunrain, następnie ostinato wpada w flangerowy trans i wydaje się pulsować coraz bardziej sprężyście, podczas gdy na pierwszym planie wylewają się pojedyncze, w nieskończoność podtrzymywane dźwięki uroczo kojarzące się z najdawniejszymi czasami Ashry, a także sporo kosmicznych szmerów i szeleszczących omdleń. Około 11. minuty Göttsching zaczyna tkać charakterystyczną solową partię gitarową, a w tle sekwencyjne wahadło poczyna coraz odważniej się wychylać. Oddalenie ostinata... zmiana barwy gitary na bardziej przesterowaną i rozpływającą się... teraz muzyka brzmi podobnie, jak na płytach Tangerine Dream Tangram albo nawet Ricochet... 25 minuta i odważniejsze wejście akcentów rytmicznych oraz przyjemne dla ucha „zmetalizowanie” gitary subtelnym chorusem... A czeka nas jeszcze podczas tej podróży prawdziwie wyzwolona solówka Göttschinga brzmiąca tak, jakby wykonana była na kameralnej gitarze akustycznej, a pod koniec utworu nagromadzenie znów lekko mandarynkowo zabarwionych akordowych obłoków. Czysta przyjemność, wzorzec podminowanego sekwencyjnie berlińskiego chill-outu w dobrym, niepodrabialnym stylu.


W czasie gdy Michael pije piwo na świeżym powietrzu , Manuel pitoli na gitarce. Pitoli gdzieś do 43-44 minuty. Po czym stwierdza: "O cholera! ale długo pitolę! Już nie mogę!". Przerywa grę. Podchodzi do sekwencera. Szuka odpowiedniego przycisku. Wciska na chybił trafił pierwszy lepszy guzik. "Pipip,Pipip!" odzywa się urządzenia. "Cholera, całkiem nie dla mnie te maszynki Michaela!" myśli Manuel. Sekwencer cały czas nieubłaganie wygrywa swoje sekwencje. "Przecież ja nie mogę ciągle tak pitolić!" myśli buntowniczo Manuel i szybkim ruchem podchodzi do okna i otwiera je. "Michael! wracaj szybko i wyłącz to ustrojstwo!". Michael wraca. Szybko orientuje się, że Manuel coś powciskał. "No i co Ty tu wciskasz kochany! Jak nie wiesz to nie ruszaj." Michael kończy utwór. Legendarna atmosfera sporu o wciśnięty guzik długo unosi się nad studiem. Może to dziwne, ale te emocje dodają Manuelowi skrzydeł. Manuel jest jak wniebowzięty. Nagrywa kolejne płyty.