Deus Arrakis

Deus Arrakis to ostatni album Klausa Schulze, nagrany niedługo przed jego odejściem i wydany niedługo po. Nie tylko jednak z tego powodu obarczony jest historycznym i emocjonalnym bagażem - stanowi powrót artysty do inspiracji wspaniałymi opowieściami Franka Herberta, wywołany niedawną, ponowną ekranizacją tych dzieł oraz zaproszeniem w związku z tym do muzycznej współpracy przez Hansa Zimmera podczas prac nad ścieżką dźwiękową. Ekscytacja z tym związana była ponoć tak wielka, że Klaus odgrzebał z archiwów nagrania wiolonczelowe Wolfganga Tiepolda sięgające jeszcze 1979 roku i zatonął w pracy twórczej, świadomie lub nieświadomie przygotowując swoją ostatnią, pożegnalną płytę. Muzycznie jest oczywiście dosyć przekrojowo. Album zaprasza nas prostym i przyjaznym ostinato, kompozycją niejako wysublimowaną w swym uproszczeniu, stanowiącą wstęp do późniejszych eksploracji - znakomitych przeplatań dosadnych, podlanych kosmicznością sekcji rytmicznych, eksperymentalnych zestawień chropawych tekstur wiolonczelowych z błyskającymi w przestrzeni efektami, podniosłych partii smyczkowych na tle pięknie harmonizujących padów i tajemniczych ambientów z przemykającymi, zdeformowanymi jakby fragmentami szeptów. Całość porywa we wspaniałą, refleksyjną, pobudzającą wyobraźnię podróż na wspomnienie jednego z największych mistrzów muzyki elektronicznej.