Stand By (LP)

Pierwsze zetknięcie z twórczością zespołu Heldon to niesamowite wrażenie. Nie znając jaki rodzaj muzyki prezentuje, warto zacząć od albumu Stand by. Na krążku znajdują się trzy utwory. Pierwszy ponad 20 minutowy Bolero z wprowadzeniem marszowych werbli przechodzi w stan sekwencyjnej elektroniki znanej z twórczości Tangerine Dream. W połowie kompozycji klawisze stają się tłem, a na pierwszy plan wysuwają się improwizowane przesterowane partie gitary, w stylu mistrza Roberta Frippa. Pod koniec Bolera ze sceny schodzi gitara, a swoje improwizowane solo prezentują klawisze.
Druga kompozycja Une drole de journee już samym tytułem zdradza kraj pochodzenia grupy Heldon. Ta krótka, bo 4 minutowa kompozycja rozpoczyna się motywem sekwencyjnej elektroniki, po czym następuje przełamanie i wyłaniają się żywe instrumenty. Kompozycja nabiera dynamiki i przywodzi skojarzenia z twórczością Emerson, Lake and Palmer.
Jeszcze ciekawiej jest w ostatniej tytułowej kompozycji Stand by. Od początku atakują ostre partie gitary elektrycznej i znowu robi się jak u karmazynowego króla. Następnie wiosło wymyka się spod kontroli i szaleje na tle jednostajnie wygrywającej swe partie linii basu i perkusji. Tak, ten kawałek ma niewiele wspólnego z elektroniką, która stanowi tutaj jedynie dodatek, a Panowie z Francji łoją równo.  
W pewnym momencie to brzmi trochę jak Faith no More lub Pearl Jam - taki elektroniczny grunge. Niesamowita płyta, bardzo energetyczna, świetnie brzmiąca i żywiołowo zagrana. Aż trudno uwierzyć, że powstała w 1979 r.!!! Ten materiał nie zestarzał się, wprost przeciwnie wyprzedził kolejne epoki w muzyce rockowej.

M.Ś.