Interface

Heldon, na Interface z 1977 r. poszedł o krok dalej, niż swego czasu podążył King Crimson z albumem Starless and Bible black. Odejście od klasycznej formy kompozycji, wydaje się być tu motywem przewodnim. Struktura poszczególnych utworów nie jest zbudowana na głównym, powtarzającym się motywie,  a same kompozycje są polem bitwy dla instrumentalistów. Nie ma wątpliwości, że głównymi bohaterami areny są gitarzysta, klawiszowiec Richard Pinhas oraz perkusista François Auger. Ten pierwszy, nie bez powodu nazywany francuskim Robertem Frippem, sposobem gry i przesterowanym brzmieniem gitary podąża śladami karmazynowego króla. Z kolei drugi, w każdym utworze niczym rozszalały ogier nie daje się okiełznać. Kocioł, bębny i talerze są wszędzie. Interface, jest jego albumem. Mimo, że Heldon powszechnie kojarzony jest z muzyką elektroniczną, na Interface idzie pod prąd tej opinii. Industrialna, kraut rockowa elektronika jest jedynie tłem dla szalonych gitarowych improwizacji oraz rozpędzonej perkusji, czego najlepszym przykładem jest 19-minutowy utwór tytułowy. Jedynie w Le Retour Des Soucoupes Volantes oraz Bal-A-Fou, Pinhas odkłada gitarę na stojak i zasiada za elektroniką, tworząc nieco psychodeliczne klawiszowe improwizacje. Pozostała część materiału to kolaż kraut rocka, space rocka, free jazzu i rocka elektronicznego. Francuzi od początku swojej twórczości, z każdym kolejnym albumem, są coraz lepsi. Jednak apogeum osiągną na kolejnym Stand by.

M.S.