Memorial Dreams

O ile albumy z "berlińskiej" serii - Nightlife, Parks i Sequences - zawierały dużą dawkę rozbudowanej, polifonicznej elektroniki sekwencyjnej w dawnym stylu, a współpraca z Girkem (Timesharing) oznaczała w dużej mierze udanie się w ślad za Klausem Schulze i Rainerem Blossem z ich Drive Inn, o tyle Memorial Dreams brzmi już nie aż tak "po berlińsku", a raczej stanowi wkład Franka Klare w estetykę wyrafinowanego elpopu z naleciałościami new-age. To oczywiście nie zarzut, a odpowiednio magicznych motywów mamy tu wystarczająco dużo. Słychać jednak, iż Klare ma tutaj nieco inne podejście do komponowania i aranżowania materiału; pompujące ostinata zdobione minimalistycznymi, a przecież genialnie podchwytującymi oryginalne berlińskie idee improwizacjami, odsunięte są tu na dalszy plan. Tu napotkamy raczej "mini-sekwencje", otaczające swymi "dokończonymi", nie tak intuicyjnymi pierścieniami gładsze i czytelniejsze niż na innych płytach melodie. Oczywiście, że nie brak tu skojarzeń z mistrzami Szkoły Berlińskiej, ale o ile na innych płytach można było dosłuchać się wpływów Klausa Schulze oraz Tangerine Dream z pierwszej połowy lat osiemdziesiątych, o tyle tutaj słychać głównie Tangerine Dream z połowy lat dziewięćdziesiątych. Szczególnie podobać się mogą zapewne "melotronowe" kałuże w długim utworze trzecim, ocierająca się o ulubione motywy melodyczne Hooverphonic (!) fortepianowa ballada Memorial Dream 5 albo nabierająca rozpędu sekwencyjna machina w impresji szóstej (swoistego rodzaju pomost między niniejszą płytą a "berlińską trylogią)...