The Holy Grail

Firechild dla swojej muzyki jako głównej inspiracji upatruje estetykę wczesnych lat 80-tych. Płyta The Holy Grail pełna jest odniesień do owych czasów, za sprawą brzmień jak i instrumentów. Lwią część wyposażenia studyjnego Szweda, stanowią klasyczne analogowe maszyny. Tu mamy całkiem zręczny miks który kleci w sobie bardziej popowe odcienie twórczości Jean Michel Jarre'a z elementami ówczesnego popu i disco. Firechild gra niczym osławione, choć nieco zapomniane gwiazdy tamtych lat. Kto pamięta jeszcze takie, poniekąd świetne duety lat 80-tych jak np. Trans-X? Na płycie The Holy Grail mamy jakby bardziej współczesną inkarnację tamtych brzmień, poniekąd przefiltrowaną przez dzisiejszą wrażliwość. Szwed w sumie nie proponuje niczego nowego, ale na plus trzeba mu zaliczyć fakt iż nie grzęźnie w sekwencyjnej estetyce. Muzyka wybitnie na klubowy parkiet, chociaż pod koniec tej płyty niepostrzeżenie wkrada się pewna zaduma.

R. M.