Nibiru

Erez Yaary wymienia na swojej stronie internetowej trzy ulubione albumy wszech czasów: Tangram, Logos i Exit, wszystkie są oczywiście dziełami Tangerine Dream (powstałymi w przedziale 1980-1982). Tę inspirację wyraźnie słychać w muzyce Yaary'ego, ale artysta z łatwością przyprawia rozbudowany sekwencyjny new-instrumental ingrediencjami znikąd nie zapożyczonymi, lecz wypracowanymi przy wykorzystaniu własnej wrażliwości i sporej wyobraźni. Niniejszy concept-album poświęcony jest Nibiru, domniemanej dziesiątej planecie naszego układu słonecznego, a także jej mieszkańcom, Anunnaki, których wyobrażenie znajdujemy już w mających 6000 lat sumeryjskich przekazach... Ten album Yaary'ego, stosownie do tematu, jest dużo bardziej refleksyjny, stonowany i tajemniczy aniżeli inne jego krążki; pojawiają się tutaj również intrygujące "elektroniczne chóry", snujące mroczne przepowiednie, trochę kojarząc się (Arrival) z klimatem Pacha Mama Mike'a Oldfielda (The Millennium Bell, 1999). Fascynacja dorobkiem Tangerine Dream w składzie Froese-Franke-Schmoelling znajduje z kolei swój wyraz w zapożyczeniu tytułu z lp. Exit - Remote Viewing; muzyka Yaary'ego proponowana pod tym tytułem jest jednak nieco inna niż w przypadku Tangerine Dream, to śmiałe połączenie ambientu i "podetnizowanej", napiętej ścieżki rytmicznej kiełkującej w tle, oddalające dokonania Yaary'ego od nurtu ogólnie określanego mianem elPOPu. Album kończy się głuchym, stojącym akordem, odchodzącym wraz z metalicznym przygłosem w dal, rozmywającym się w niedopowiedzeniu – dobry to czy zły omen?... Polecam.