Dorje Ling

Poczynając od 1975 roku, David Parsons odbywał liczne podróże na Daleki Wschód, by zapoznać się z tamtejszą kulturą i tradycyjną muzyką; niejednokrotnie występował też w roli producenta nagrań indyjskich artystów. Niniejsze dokonanie Parsonsa zainspirowane zostało jego wizytami w klasztorze Dip Tse Chok Ling, gdzie spędził kilka miesięcy, by uczestniczyć w muzycznych rytuałach. Na albumie Dorje Ling Parsons włącza oryginalne tybetańskie sample do swoich niespiesznie, hipnotycznie ewoluujących elektronicznych kompozycji. Artyście towarzyszą Gye Me (głosy), Sil (cymbały), Dung Chen oraz Kang Ling (trąbka) oraz Drilbu (dzwony). W fascynującej, wyłaniającej się wężowymi ruchami z gęstej mgły pierwszej kompozycji intryguje zestawienie gardłowego tybetańskiego śpiewu (przypomnijmy sobie też pierwszą płytę z serii Outland Namlooka i Laswella!) z drewnistym, słonym podkładem perkusyjnym i chropawymi syntezatorowymi płaszczyznami przepełniającymi toniczną przestrzeń. Drugi utwór to przede wszystkim wyciszenie, asceza, oddalenie, refleksja. W trzeciej impresji powracają błotniste, sękate skargi gardłowych zaśpiewów, tym razem jednak na pozbawionym jakichkolwiek akcentów perkusyjnych tle, kojarzącym się z surowym, podmokłym, zamglonym ambientem najczystszej próby. Te wątki - tym razem jednak z towarzyszeniem niesamowitych wieczornych dzwonów - rozwinięte zostają w czwartej i najdłuższej na albumie kompozycji. Niespełna siedmiominutowy finał przynosi przejaśnienie i całkowite uspokojenie. Niezwykła, w bardzo oryginalny sposób kojąca płyta, nie pozbawiona punktów wyjściowych do "mroczniejszej" zadumy.