Path of the Least Resistance

Album rozpoczyna się w oparach pogodnych chmur o elektronicznym świcie i szybko zaczyna dryfować ku tajemniczym, oblodzonym sekwencyjnym ostępom. Już drugi utwór, The Everything that is No Thing, przynosi jedno z najciekawszych ostinat i jedną z najbardziej udanych klimatycznie intuicyjnych solówek ostatnich czasów. Realizing the Infinite okazuje się z kolei zawierać duże pokłady pięknego, arktycznego ambientu... Wyśmienicie instrumentowana klasyczna elektronika przygotowana przez "malarzy dźwięku". Muzyka prezentowana na płycie jest bardzo spójna, świetnie przemyślana w sferze koncepcyjnej. Utwory, utrzymane w "nieważkich", spokojnych tempach faktycznie nie stawiają - zgodnie z sugestią tytułu - najmniejszego oporu i porywają ze sobą Słuchacza w błękitno-srebrzystą wyprawę ku Nieznanemu. Egzotyczne elementy (tęskna barwa fletni) w The One, mimo, że często przecież wtapiane w typowo elektroniczne tło przez różnych wykonawców, tutaj cechuje wyjątkowa świeżość, a jednocześnie udaje się tu przerzucić pomost między klasyczną elektroniką a rozbudowanym new-instrumental w stylu Chrisa Hinze'a albo Mario Hana. Tytułowy utwór zamykający krążek przynosi jeszcze większą porcję "etnicznych" przypraw, którymi i tym razem z wielkim wyczuciem doprawiono relaksujące elektroniczne danie. Polecam.