Sunborne

Wsłuchując się w dwie pierwsze kompozycje, The Dawning oraz Darkness of Space, można po cichu przypuszczać, iż płyta Sunborne okaże się na tle innych licznych dokonań Constance Demby wyjątkowo wyciszona, eteryczna i spokojna. Muzyczna przestrzeń drugiej impresji faktycznie zostaje nawet raz po raz zasnuta ciemniejszym brzmieniowo obłokiem, który wizualne skojarzenia słuchacza moż od razu naprowadzić na trop obrazów El Greco, Turnera albo Rembrandta. Jednak już w trzecim utworze, Lift Thine Eyes (nastrój podniosłości przejawia się zatem już nawet w sferze języka) zawitają na pierwszym planie nerwowe motywy szarpanych instrumentów strunowych, którym towarzyszy etniczna perkusja. Prawdziwa uczta czeka wymagającego słuchacza w najdłuższej na płycie kompozycji – impresji tytułowej. Głosy wiatru, deszczu oraz wszelkich możliwych ludzkich nastrojów, nieraz tak trudnych do wypowiedzenia i nazwania, oddane zostają tutaj przez chór gongów. Tę niecodzienną mantrę pełną najsubtelniejszych i najbardziej zaskakujących treści mógłbym śmiało polecić nawet tym odbiorcom, którzy zamiast posłuchać "kosmicznej muzyki sakralnej" zawsze woleliby sięgnąć, dajmy na to, po ziejącą grozą kosmosu płytę z wytwórni Fax Records. Muzyczne wyznania w 15-minutowym Sunborne robią naprawdę - powiedzmy to śmiało jeszcze raz - wielkie wrażenie. Być może nie poznałem się na misterności i mistycyzmie przekazu Constance Demby w jej bardziej "tradycyjnych" kompozycjach, ale dla mnie osobiście utwór Sunborne jest po prostu największą manifestacją talentu kompozytorki i zarazem najciekawszą odsłoną w całej jej dyskografii. Finałowy utwór, One with the Light, jest również jednym z najbardziej udanych i przemawiających do słuchacza utworów Demby: ta ośmiominutowa, niebywale zwiewna impresja, niczym przeniesiona na płytę wprost ze snu A. Kurosawy, pełna jest delikatnych, orientalnych brzmień, w uszach odbiorcy sugestywnie wysychających po nagłym deszczu o świcie.