The Zone of Malleable Fears

Album malowniczo zatytułowany Strefa Plastycznych Lęków to jak dla mnie już nie tylko typowy dla tego artysty hołd dla stylu Tangerine Dream z Baumannem, ale wręcz impresja na temat jednego albumu, czyli Sorcerer. Mam na myśli zarówno dobór brzmień, sposób prowadzenia głównej linii, nastrój, i nawet odmienną od ostatnich jego albumów ilość utworów, tym razem mamy aż 14 krótszych impresji zamiast 20-30 minutowych suit. Jak to wszystko brzmi? Duża ilość utworów gwarantuje zmienność, więc dobrze się tego słucha, choć przyznam niewiele jest momentów 'wow', to po prostu wierne naśladowanie, granie w ustalonej z góry konwencji. Dużo analogów, mellotronu, sekwencje jak to u niego - proste, lecz hipnotyczne. Sporo jest także 'wycieczek w abstrakt', czyli amuzyczne klimaty typowe dla początków krautrocka w wykonaniu TD, Cluster czy Popol Vuh z wczesnej elektronicznej fazy. Ale w sumie mogę uczciwie napisać że Brendan Pollard jest jak ketchup Heinz - ten sam od lat, niezmienny, wiadomo czego się spodziewać, co jest jednocześnie jego wadą i zaletą. Metaforycznie mówiąc, ja tam lubię czasem odkręcić dostarczane przez niego zakurzone słoiki z etykietą 'Berlin 74-77' i smakować konfitury o tak dobrze znanym smaku.

M.Ż.