Phrases and Protocols

Kolejna płyta muzyka który niemal 20 lat temu objawił się w świetnym duecie Rogue Element jako reanimator stylu vintage w szkole berlińskiej, a teraz działa na własny rachunek. Nowa płyta to nic nowego w jego stylu, facet jest zdecydowanie konserwatystą, co może być wadą lub zaletą, sami zdecydujcie. Mamy tu kolejną wizytę w muzeum analogów, a w jej trakcie niespieszne lub dynamiczne pochody sekwencera, chóry z melotronu, groźne akordy rhodesa itd., czyli dobrze znane składniki drinka o nazwie "oj jak lubimy Tangerine Dream 1974-1977". Prawdę mówiąc, Brendan Pollard solo od 20 lat przerabia po swojemu klasyczną triadę Phaedra/Rubycon/Ricochet, czasami brzmi to wręcz jak taśmy TD odnalezione po dekadach w szafach Virgin. Miewa to swój urok, jak druga połowa Flowpoint kiedy rozkwitają pąki złożonych sekwencji, ale w pewnym momencie zbieżność brzmień i melodii z TD jest już tak oczywista, że uśmiech zastyga na twarzy. Pisałem już wcześniej przy recenzji innej jego płyty, że jest kilku podobnych kopistów, choćby Syn, Free System Projekt czy Perge. I tak, można się oburzać, zarzucać plagiat, wręcz kowerowanie, ale można też z uśmiechem skonstatować że Tangerine Dream podczas swego najwyższego wzlotu zainspirował słuchaczy tak silnie i na tak wiele dekad, że w 2023 nadal echa tych płyt sprzed niemal półwiecza rezonują wśród muzyków. Nie ma chyba lepszego hołdu dla grupy Edgara Froese.

M.Ż.