Prologue

Prologue z 2020 r., jest pierwszym solowym wydawnictwem Brendana Pollarda, wydanym po 13 latach przerwy. Długo Anglik kazał czekać na premierowe kompozycje, czy warto było? Album zawiera 3 utwory, pełne analogowej sekwencji i brzmienia mellotronu. Każda z kompozycji utrzymana jest w podobnym stylu, przede wszystkim nawiązującym do twórczości Tangerine Dream ery lat 70-tych XX w. Niestety Brendan Pollard, nawet przez chwilę nie jest w stanie wnieść świeżego spojrzenia na wielokrotnie przetarte szlaki berlin school. Opiera się wyłącznie na znanych patentach, rozwiązaniach i brzmieniach. Tego typu wydawnictw na przestrzeni dekad, powstało wiele. Prologue na ich tle niczym się nie wyróżnia. Utwory Ampule i Fraktures zbudowane są w podobnym schemacie. Z początku cisza, delikatne efekty dźwiękowe, po kilku minutach pojawiają się sekwencyjne pętle, na tle których Pollard surfuje mellotronowe pasaże. Potem następuje znowu wyciszenie, ambientowe plamy, echa wiatrów lub wody i powrót do sekwencji, mellotronu. Wszystko znane choćby z takich mandarynkowych albumów jak: Phadera, Rubycon, Force Majeure. Nieco ciekawiej jest w najdłuższym, blisko 30-minutowym Partitions. Tutaj obok wspomnianego schematu pojawia się obszerny fragment, będący niczym wędrówka po czeluściach, pełna psychodelicznych dźwięków, nieustannego napięcia i niepokoju. Jednak to zdecydowanie za mało. Prologue to album dla miłośników twórczości Tangerine Dream z lat 70-tych, których nie zraża słuchanie tych samym dźwięków po raz sto dwudziesty trzeci. z lat 70-tych, których nie zraża słuchanie tych samym dźwięków po raz sto dwudziesty trzeci.

M.Ś.