Erwachet

Andreas Akwara na albumie Erwachet z 2010 r., interesująco połączył sekwencyjną elektronikę, minimalizm wyrazu, francuską lekkość i polot ala Jean Michel Jarre oraz coś jeszcze... Poszczególne kompozycje, stanowiące kolejne tytułowe części, utrzymane są w duchu szkoły berlińskiej (pt. 1, pt. 6, pt. 7), ambientu (pt. 2, pt. 4), francuskiej elektroniki (pt. 5). W tej fazie albumu Niemiec serwuje przestrzenny, relaksujący i wyciszający space ambient. Zdecydowanie odmienną muzykę Akwara prezentuje pod jego koniec. Erwachet pt. 8 utrzymana jest w stylu symfonicznym. Początek kompozycji to niczym preludium do wielkiej symfonii, po czym, na tle marszowych werbli, wybrzmiewają chóralny śpiew oraz podniosłe partie organowe i orkiestralne. Podobna do poprzedniczki jest ostatnia, dziewiąta część tytułowej kompozycji. Najpierw gwar orkiestry, po czym następuje cisza i dryfujące partie bębnów, na tle których wybrzmiewa chorał gregoriański. Im bliżej końca, tym kompozycja staje się dynamiczniejsza, wraz z narastającymi partiami symfonicznymi. Dwie ostatnie odsłony rwachet, sprawiają że cały album jest niespójny. Może to było w zamyśle autora, jednak niekoniecznie tutaj się sprawdziło. Nie zmienia to faktu, że Andreas Akwara proponuje godną uwagi fuzję pomysłów, zaczerpniętych z wielu stylów muzyki elektronicznej i nie tylko.

M.Ś.