Popularity 5

Kto by pomyślał że Spaceland to 39 album w dyskografii Roberta Schroedera. Oczywiście nie może się równać na tym polu z Tangerine Dream pod kątem wydanych płyt, ale dla Schroedera priorytetem zawsze była jakość muzyki. Na Spaceland absolutnie nie zawodzi, wpisując się poczet weteranów niemieckiej elektroniki, skwapliwie wykorzystuje swoje doświadczenia na tym polu. Na Spaceland może częściej sięga do spuścizny szkoły berlińskiej, jednakże filtruje te brzmienia poprzez własną wrażliwość. Zręby sekwencyjnych tekstur łączy z nowoczesnymi bitami, ambientowymi pejzażami. Nie unika też nośnych melodycznych motywów. Sonduje kosmiczną przestrzeń, próbując nasłuchiwać komunikatów wysyłanych przez inne cywilizacje. Ta "space odyseja" Schroedera owocuje płytą klasyczną, ale i na wskroś nowoczesną. Ta muzyka owiana jest przestrzenną aurą, jednakże w każdej sekundzie jej trwania, słychać piętno jej twórcy. Blisko 70 minut kosmicznej "schroederowskiej" elektroniki.

R.M.

Nakładem należącego do Rona Bootsa holenderskiego labelu Groove Unlimited, w 2018 roku ukazała się nowa propozycja od znanego i cenionego kompozytora średniego pokolenia. Wolfram Spyra, bo o nim mowa, powraca z albumem Dunst, co z niemieckiego można tłumaczyć jak "mgła". Trudno odnaleźć ów mglisty klimat w proponowanych kompozycjach, które są dynamiczne, pełne zmian tempa i rytmu, ale być może myśli kompozytora krążyły wokół zastosowanych środków wyrazu. Wśród nich dominuje pogłos, nadający utworom przestrzeni, delay potęgujący to wrażenie. Momenty uspokojenia są wybitnie kontemplacyjne i być może to one bezpośrednio odnoszą się do tytułu płyty.

P.R.

Ta płyta jest utrzymana w podobnym nastroju spokojnego zadumania, co tom drugi, "Timbres of Ice". Głębokie, rewelacyjnie zmieszane na schulzeańskiej palecie dźwięki otwierają cały album, otwierając drogę wspaniałej impresji snutej przez oniryczną, miękką gitarę klasyczną. Później na główny plan wkrada się wiolonczela, przykrywana przez rozpościerające się wszędzie syntezatorowe płaszczyzny przywołujące od razu skojarzenia z introdukcją do tomu 3., "Another Green Mile". Oczywiście nie zabraknie miejsca dla wokalizy "narratora", przewodnika po całym wydawnictwie. Na wysokości połowy płyty ustabilizuje się jeden motyw przewodni, który będzie poddawany wariacjom i transformacjom brzmieniowym oraz tonalnym już do samego końca krążka. Jako główny aktor pojawi się nawet zaskakująca nieco gitara o barwie podobnej jak w kompozycji "Flexible" ("Dreams", 1986) - potem temat podjęty zostanie znów przez instrumenty klawiszowe, aż na placu pozostanie tylko samotna, wijąca się w różnych kierunkach improwizacja pozbawiona tła (takim rozwiązaniem wielokrotnie kończono suity zdobiące kolejne tomy serii "TDSOTM"). Nie trzeba dodawać, że słuchacz przez tyle minut oscylacji wokół miękkiego, kojącego tematu w ogóle nie odczuje znużenia…

Już od pierwszych dźwięków oczywiste jest, iż muzyka Jarre’a bardzo się zmieniła – a jednocześnie to, co najważniejsze dla jej niepowtarzanej atmosfery, to, co odróżnia ją jakościowo od "zwykłego elpopu", zostało zachowane. Sterylne, suche, jakby lewitujące nad pozostałą częścią albumu „Je me souviens“ to przede wszystkim gościnny występ Laurie Anderson, która wcześniej już pojawiła się na albumie Zoolook w mrożącej krew w żyłach Divie. Kolejny utwór to diametralna zmiana nastroju: na ethno-chillout-hardtrance ciekawie i w ogóle nie sztucznie łączące brzmienia egzotycznych instrumentów z baterią efektów elektronicznych. C’est la vie to jednak przede wszystkim wokalizy Natachy Atlas. W kolejnych utworach Jarre z fantazją, humorem i otwarciem na nowość sprytnie pożenił bardzo zaskakujące czynniki z elementami swego dawnego stylu (w międzyczasie pojawia się Millions of Stars z kolei niemalże wprost nawiązujące do spokojnych fragmentów Oxygene i Equinoxe). Mimo dwóch swoistych płycizn (błahych mimo garści ciekawych tonów piosenek Tout est bleu i Give me a sign) cała płyta robi wielkie wrażenie. Szczególnie warte polecenia poza dwoma pierwszymi utworami są impresje Love Love Love w stylu Air oraz kolejna eskapada w trance’owe rejony ze świetną aranżacją i umiejętnie stopniowanym nastrojem, Hey Gagarin, a także oniryczna, ambientalna Miss Moon.

Utwory zaaranżowane są bardzo precyzyjnie i wieloplanowo, rozwiązania harmoniczne i brzmieniowe są śmiałe i oryginalne. Znalazło się tu miejsce dla niepokojącej, zamglonej, intrygującej melodycznie suity przypominającej nastrojem trzecią część kompozycji Phantom Heart Brother z trzeciego tomu cyklu The Dark Side Of The Moog; nie zabrakło głębokiego basu, nostalgicznych melotronowych ech, ciągnących się dwudźwięków niczym z płyty Dig It... Ostatni zaś utwór zawiera partię wokalną kojarzącą się istotnie raczej z dokonaniami sygnowanymi

Wahnfried

niż z "piosenkami" z solowych wcześniejszych płyt

Klausa Schulze

.

I. W.

Jeden z byłych filarów Tangerine Dream i jego nowa propozycja, będąca efektem współpracy z Robertem Watersem, to sześć premierowych kompozycji plus remiks jednej z nich w wykonaniu Future Sound Of London. Album energetyczny, bardzo melodyjny, co w klasycznej elektronice nie jest przecież czymś powszechnym. Oczywiście trudno pozbyć się nawiązań do ery współpracy z Edgarem Froese i Christopherem Franke, co słychać doskonale w utworach Maroque i Morning Walk, czy epickim, kończącym płytę, The Unknown, w którym kobieca partia wokalna momentalnie przywołuje skojarzenia z albumem Tiger. Całość doskonale zrealizowana, pełna przestrzeni i profesjonalnego zamysłu kompozytorskiego. To naprawdę dobra płyta!

P.R.

Na ten album czekało całe środowisko fanów i twórców klasycznej muzki elektronicznej. Klaus Schulze, niczym feniks z popiołów, powrócił w swoim starym i dobrym stylu. Ponad pięć kwadransów premierowego materiału, zatytułowanego Silhouettes, nawiązuje do znanych wszyskim artystycznych "sylwetek" kompozytora, będących miksem pełnej przestrzeni spokojnej pejzażowej kontemplacji, miejscami ustępującej sekwencyjnym pulsacjom. Płyta wybitnie klimatyczna, ale przeznaczona raczej dla wiernych i osłuchanych z muzyką Mistrza. Co ciekawe, pomimo ostatnich poważnych zawirowań zdrowotnych, nie wyczuwa się w niej próby podsumowania własnego dorobku, choć, jak wiemy, działalność koncertową Klaus Schulze już zakończył. Może to oznaczać, że kompozytor nie powiedział swojego ostatniego słowa, trzyma się wciąż dobrze, a nas, wielbicieli jego talentu, wystawia na próbę cierpliwości w oczekiwaniu na kolejny studyjny album.

Na ten album czekało całe środowisko fanów i twórców klasycznej muzki elektronicznej. Klaus Schulze, niczym feniks z popiołów, powrócił w swoim starym i dobrym stylu. Ponad pięć kwadransów premierowego materiału, zatytułowanego Silhouettes, nawiązuje do znanych wszyskim artystycznych "sylwetek" kompozytora, będących miksem pełnej przestrzeni spokojnej pejzażowej kontemplacji, miejscami ustępującej sekwencyjnym pulsacjom. Płyta wybitnie klimatyczna, ale przeznaczona raczej dla wiernych i osłuchanych z muzyką Mistrza. Co ciekawe, pomimo ostatnich poważnych zawirowań zdrowotnych, nie wyczuwa się w niej próby podsumowania własnego dorobku, choć, jak wiemy, działalność koncertową Klaus Schulze już zakończył. Może to oznaczać, że kompozytor nie powiedział swojego ostatniego słowa, trzyma się wciąż dobrze, a nas, wielbicieli jego talentu, wystawia na próbę cierpliwości w oczekiwaniu na kolejny studyjny album.

Aż na trzech płytach CD, grupa Tangerine Dream zapisała koncert z Manchesteru z 28 maja 2011r. To swoisty upominek dla fanów grupy, bo Edgarowi Froese chodziło by dźwięk był najwyższej jakości, a cena wydawnictwa zbytnio nie rujnowała kieszeni. Sama strona wizualna tego występu nie odbiegała od tego, co zespół prezentował do tej pory. Rozbuchany, laserowy show z licznymi wizualizacjami w tle. Za to muzycznie grupa zaprezentowała się od zupełnie innej strony. Rozbity na trzy dyski materiał pochodzi z ostatnich płyt grupy. A więc mamy kompozycje z takich albumów jak : The Island Of The Fay, The Gate Of Saturn, The Angel Of The West Window, Summer In Nagasaki czy Views From A Red Train. To skupienie się na najnowszych kompozycjach, jest dowodem na to że Tangerine Dream nie odgrzewają jedynie kultowych nagrań sprzed lat. Z resztą i improwizatorski pazur zespołu nieco się przytępił. W latach swojej świetności zespół potrafił improwizować na żywo, co było dowodem znakomitej interakcji między poszczególnymi członkami grupy. Dziś Froese i reszta jego świty, jedynie sprawnie odtwarza to co znamy już ze studyjnych albumów. Chociaż w takich uznanych klasykach jak chociażby niezapomniany Kiev Mission, ta magia sprzed lat chociaż na chwilę powraca. Ogólnie to sprawny montaż i przegląd tego, czym zespół para się ostatnimi czasy. Miks elektroniki, rocka, new age, ambientu, ale to już znamy od lat. Dla najwierniejszych fanów grupy.

R. M.